donderdag 29 juli 2010

28 juli 2010: Dagtocht Gamshütte



De weersvoorspelling van vandaag was ons goed gezind en na enkele regendagen kriebelden de voeten om aan het werk te gaan. Na een tochtje in de omgeving van Finkenberg en het Brunnhaus hadden we heel wat wegwijzers naar de Gamshütte zien staan. De keuze voor een dagtocht was dan ook niet moeilijk.



We namen de wagen tot aan de sportvelden van Finkenberg, op deze manier konden we ongeveer 300 hoogtemeters winnen en hadden we er nog 966 voor de boeg. Om 9u05 verlieten we de wagen.



We verkozen om via de Herman-Hecht-Weg naar boven te gaan. Geen idee wie deze illustere man was maar vermoedelijk was hij de "padmaker" (dit is een nieuw woord uitgevonden door Ferre, bedoelt op de mensen die de binnenwegjes maken tussen 2 bochten in)

Hoewel een klim door een bos meestal ééntonig is, werd dit langs deze weg zeker zo niet ervaren en we vorderden snel. Af en toe kruisten we een brede weg die veel hoger liep dan op de kaart stond aangegeven maar die dateert van juni 2000 en vermoedelijk is de weg later aangelegd. Eens we wat hoger waren, ontwaarden we een eerste panorama tussen de bomen met zicht op Mayrhofen.





Op 1460m werd halt gehouden aan een Schutzhütte, we hadden er ruim een uur klimmen opzitten en hadden al 500m gestegen: de jongens leken in topvorm...







Voor het eerst deze dag hadden we ook uitzicht richting Ginzling en het Dornaubergtal met zijdalen Floitental en Die Gunggl.





Er waren nu meer open plaatsen en mooie uitzichten, dan weer afgewisseld door stukjes bos die voor een aangename koelte zorgden, het was zowaar warm en dit was al enkele dagen geleden. Het pad lag er ondanks de felle regen van de afgelopen dagen prima bij, nergens waren er sporen van wateroverlast.
Een goeie 100 hoogtemeters van de hut hadden we een laatste uitzichtspunt richting Rastkogel.





Om 11u30 bereikten we de hut (http://www.gamshuette.at/), gezien onze pauze hadden we er maar een goeie 2 uur over gelopen, knappe prestatie van vooral Ferre!!
De meegebrachte knapzak werd aangesproken en we genoten van het uitzicht.









We hadden nog een zee van tijd en besloten nog een stukje te klimmen richting Grinbergspitze. Op de website van de hut stond vermeld dat er een goed gemarkeerde weg tot op de graat liep en er vandaar wat licht kletterwerk (I) tot de top op het menu stond. We wisten wel dat dit met Ferre niet haalbaar was maar het was leuk om nog wat hogerop te komen en voor Arne en Jens zagen we dan wel wat gedaan.
Het padje werd een heel stuk smaller en na 140m bereikten we de splitsing vanwaar de weg links richting Friesenberghaus ging, een tochtje van nog ongeveer 9 uren en het begin of einde van de Berliner Höhenweg, een stuk dat we zelf echter niet gelopen hebben.







Op 2250m zat de klim erop voor Ferre, een blik naar boven leerde ons dat er alleen nog stenen en blokken kwamen en na 1300m klimmen was het wel genoeg geweest, al heb ik meermaals moeten zeggen dat hij niet te vlug mocht gaan of papa kon niet volgen...
Kathleen en Ferre bleven ter plaatse en zouden wat later terug afdalen tot de hut. Arne, Jens en ikzelf gingen een poging doen om de top te bedwingen. Er kwamen al wat meer wolken op en we besloten niet langer te wachten.
We werden vergezeld door een roofvogel (havik???)



We bereikten de graat op ongeveer 2500m. Hier draaide het spoor naar rechts via klauter en blokkenwerk op een soms smalle graat waarbij we evenveel stegen als daalden. Het schoot niet echt op en de aanwijzingen (goede markering volgens website hut???) waren schaars en oud. Uiteindelijk kwamen we aan een stuk waarbij we zeker 3m loodrecht omhoog moesten door een soort schouwtje. Nergens waren er hulpmiddelen. Rekening houdend dat we dit ook weer naar beneden moesten, besloot ik rechtsomkeer te maken wegens te gevaarlijk. Vooral Jens was ontgoocheld en hij zocht nog tevergeefs naar een andere route. Een schijnbaar lachend gefluit was het enige geluid in deze omgeving. Het klonk bijna menselijk maar was afkomstig van een prachtig vogeltje getooid in wit-zwart-rood. Wat opzoekwerk leerde ons dat het hier om een rotskruiper gaat. Wegens de beperkte zoommogelijkheden is de foto niet echt denderend...











De lucht werd dreigender en de gedachte om hier regen te krijgen deed ons snel afdalen.



Rond 14u30 stonden we terug aan de hut, als terugweg kozen we de 538 over de Grinbergalm. Het eerste stuk liep door een zeer vochtig en plantenrijk stuk om vervolgens in een brede Schrötterweg over te gaan.







De eerste regendruppels bereikten ons rond 16u30 toen we terug aan de auto waren. Conclusie: een geslaagde wandeling die heel wat capaciteiten doet vermoeden (van de jongens dan) en stijve spieren de dag erna... :-)

Kurt

Geen opmerkingen: