Een blik op de uurregeling leert ons dat we nog dik 45 minuten moeten wachten op de volgende bus. Er wordt even overlegd en uiteindelijk besluiten we dat Jens, Arne en ik te voet naar boven stappen, Kathleen en Ferre komen met de bus, anders wordt het voor Ferre een te zware dag, hij moet tenslotte nog 5 worden...
De vrij nieuwe alm ligt te blinken in het ochtendzonnetje en de frisse geur van weidegras komt ons tegemoet.
Ik laat de jongens het tempo bepalen, geen van beiden draagt nu een rugzak, Kathleen brengt hem mee met de bus en ze hebben al vlug snelheid. Ik heb wel mijn rugzak bij en moet flink mijn best doen om ze bij te houden.
Ik heb er eigenlijk niet echt iets van gezegd maar de jonge competitiegeest van Arne en Jens begint duidelijk mee te spelen. Jens heeft zeer goed geluisterd en weet perfect hoe laat de bus ging toekomen en ze willen er alles aan doen om eerst boven te zijn. Eerst steken we een aantal keer het riviertje over en na een stukje door lage bosbegroeiing steken we de weg over aan de Zillerplattenalm. We hebben nu een duidelijk zicht op de impossante stuwdam.
We draaien ons om om een blik in het dal achter ons te werpen en zien de lijnbus tergend traag maar zeker naar boven kruipen. We hebben nog wel wat te klimmen en het tempo wordt nog verder opgevoerd. De jongens klimmen bij momenten aan 13m/min. Hoepelijk moeten ze het straks niet bekopen.
Luttele minuten later staan we boven op de dam en nauwelijks 1 minuut later komt de lijnbus grommend uit de laatste tunel gereden.
Een massa mensen komt uit de bus gestroomd, volgens Kathleen hebben ze nog heel wat wandelaars verdwaasd moeten achterlaten beneden wegens vol. we maken nog een sanitaire stop, laten de zonnecrème duchtig de ronde doen, steken iets tussen de kiezen en gaan op pad. Het stuwmeer werkt als een reusachtige spiegel van bergschoonheid.
Achter ons ligt restaurant Adlerblick, what's in a name...
Eerst nog wat asfalt en een heuse tunel waar ik een verwoede imitatie van Gregoriaanse en pauselijke gezangen loslaat, vermoedelijk galmen de laatste valse noten nog steeds na... :)
We krijgen maar geen genoeg van het "Seesicht".
Enkele onstuimige watervallen kruisen ons pad, een schuimkolkende natuurpracht op weg naar het stuwmeer.
Het pad blijft nagenoeg op dezelfde hoogte langs het meer lopen.
Na een half uurtje komen we aan een splitsing, rechtdoor blijf je langs het meer lopen tot het einde van het dal (Feldjöchl 2658m), linksaf verandert het pad in een zigzaggende klim richting Plauener Hütte, ons uiteindelijk doel op 2364m.
Een gigantisch gerestaureerd bronzen schild doet ons stilstaan en denken aan de gesneuvelde Duitse soldaten tijdens de twee wereldoorlogen.
De Silene vulgaris (Blaassilene) of in het Duits Taubenkropf-Leimkraut.
Langzaam klimmen we op de flank verder en een nieuw uitzicht ontluikt aan de linkerkant met de Kuchelmooskopf (3214m) en de Reichenspitz (3303m) en de overblijfselen van de Kuchelmooskees.
We zoeken een mooi plaatsje om onze boterhammetjes op te eten tussen de riviertjes en de Alpenrozen en of het smaakt!!
Het meer blijft voor mooie vergezichten zorgen!
Even verder komen we weer aan een splitsing waar we terug naar beneden kunnen, maar we kiezen voor de klim. We zitten nu op een goeie 2000m en hebben dus nog een uur klimmen voor de boeg.
De hut komt steeds nadrukkelijker in zicht, maar ook het pad wordt steiler en steniger.
Nog een klein stukje...
Het doel is bereikt: De Plauener Hütte.
De hut is eigendom van de DAV sektie Plauen-Vogtland. Plauen is de hoofdstad van de regio Vogtland gelegen in het zuidwesten van Sachsen, een staat in het zuiden van de vroegere DDR.
Er zijn 74 slaapplaatsen in Lager en 6 in Zimmer. (http://www.plauenerhuette.de.vu/)
Het zicht van waar we komen is adembenemend.
De hut uit een minder alledaags perspectief.
En ondergetekende mag zelf ook eens op de foto!!
Soldanella alpina of Alpenkwastjesbloem, in het Duits: Alpen-Soldanelle.
We gaan nog even een stempel halen binnen en bewonderen het mooi verzorgde interieur.
In de afdaling maak ik met de twee oudsten nog een klein ommetje naar de Sonntaglähnerkopf (2314m), een vooruitstekende rots die als uitzichtspunt fungeert. Het leverde enkele mooie kiekjes op.
Verder afdalen doen we in een zee van bloemen, met vooral Alpenrozen, Orchideeën en deze mooie blauwe exemplaren waarvan met de naam niet te binnenschiet...
Beneden komen we uit aan de Materialbahn die de hut helpt te bevoorraden, to hier kan een 4x4 voertuig proviand aanvoeren vanaf het stuwmeer. De jongens frissen zich spelenderwijs op in één van de vele beekjes.
Bijna aan het stuwmeer staan we plots voor een nieuw obstakel: door het mooie weer komt er in de namiddag duidelijk veel meer smeltwater naar beneden, zelfs meer dan de waterval eigenlijk aankan en op die manier wordt het volledige pad overspoeld. We dragen de jongens één voor één naar de overkant en houden er net geen natte voeten aan over dankzij onze voortreffelijke La Sportiva's. Anderen zien we schoenen en kousen uittrekken...
We gunnen de "Adlerblick" nog een laatste "blik" en vatten de verdere afdaling aan.
Uiteindelijk bereiken we moe maar zeer voldaan het eindpunt en tevens beginpunt van de wandeling. Een grote frisdrank die zeker verdiend was, hoort er bij als afsluiter alsook een dikke kus voor de mama!!
Kurt Desmedt, Wechelderzande, 6 oktober 2009
Geen opmerkingen:
Een reactie posten