donderdag 7 februari 2008

Skifahren!! Donderdag 7 februari 2008

Vandaag de laatste dag op de latten... De ochtend opent nat en betrokken, het had flink geregend beneden dus...verse sneeuw!! De barometer stond sky high dus de zon zou wel vlug komen zeker? Vandaag geen les meer, niet dat we ons al volleerd skier wanen, verre daarvan, maar vandaag gingen we met de families samen skien op de Ahorn boven Mayrhofen. Op die manier konden we ook onze eigen kinderen eens aan het werk zien! Robin en Ilja moesten in de voormiddag nog naar school dus zij kwamen achter met Juliette. Heiko vertrok alvast met ons. De skies gingen in de wagen en weg waren we, het was net half negen geweest. Amper volk op de parking, dit was duidelijk iets anders dan de Penken! De gondel voor 160 personen trok ons naar boven. Al snel verdwenen we in de wolken en het optimisme dat we er misschien wel boven zouden zitten werd ook al snel de grond ingeboord. Alles zag prachtig wit, dat wel, maar je zag geen verschil tussen sneeuw of lucht. Toch maar de skies ondergebonden en weg waren we. Het was echt blind skien, we volgden Heiko maar de laatste van het groepje zag niet eens de eerste skien. Je kon ook je eigen bochten niet zien en Kathleen smakte al snel tegen de grond. Dit was niet echt fijn skien... Er was wel een prachtig nieuwe zetellift neergepoot voor 8 personen maar koud dat het was! De sneeuwvlokken gierden in het gezicht en we konden nauwelijks praten door bevroren wangen. Werd het al niet wat lichter?? We bleven er in geloven! Na een uurtje kropen we bevroren van de kou de Ahornhutte binnen voor een warm drankje. Het zicht tijdens het skien was al net iets beter geworden. We deden nog enkele keren de mooie brede (althans dat vertelde Heiko, we hadden het nog niet kunnen zien) blauwe piste en verbaasden ons hoe goed de kinderen er mee weg waren. Ook Jens die de eerste dag heel wat last had ging nu vlotjes naar beneden op zijn kleine ski's. Het klaarde even een beetje op en we besloten om een grotere uitdaging op te zoeken, een heuse rode piste met de kinderen. De verse sneeuw lag nog in pakken op de piste en maakte het niet altijd makkelijk maar wel leuk. Ik draaide nog enkele keren te fel in en ging tegen de grond maar het was een zachte landing uit bijna stilstand. Verder ging het prima, Jens deed het wel wat trager maar echt wel goed, Arne die zat op de hielen van Heiko. We keerden terug via de oude stoeltjeslift en Kathleen die even langer bleef zitten om zo 2 gevallen snowborders te kunnen ontwijken, kon niet meer uit de lift omdat die al te ver was. Arne sprong er nog uit maar het was best wel hoog! De technicus kon er niet echt mee lachen en liet de lift nog even verder draaien zodat Kathleen via een metershohe sneeuwberg kon uitstappen, dan wil een mens al eens voorzichtig zijn...
De wolken trokken terug dicht en in de aanloop naar het restaurant was het zicht weer nul. Na het eten kwam ook Juliette en de kinderen erbij en de zon begon nu echt wel wat moeite te doen. Buiten ontwaarde de schoonheid van deze piste voor ons en gretig namen we er gebruik van. Heiko timmerde nog wat aan onze stijl en dat had echt wel goede gevolgen, het gevoel was super!! Veel te snel was de namiddag voorbij en we sloten af met een Weizen in de Ahornhutte. De familie Lapp ging nog de dalafdaling doen maar dit was voor ons en de kinderen nog wat hoog gegrepen en met spijt, wetende dat het er op zat, trokken we naar beneden. We leverde het materiaal in bij de skischool in Finkenberg en beloofden terug te komen.
Daarna was het inpakken geblazen want morgen zitten we een dagje in de auto richting Wechelderzande...

De skivakantie voor het volgende jaar is al geboekt, we zijn serieus hard gebeten door deze microbe. Het was een geweldige week en we staan nog steeds verstomd wat een mens kan leren op zo'n korte tijd. Morgen verlaten we Heiko en familie. Niet zonder ze hartelijk te bedanken voor weer een prachtig verblijf met een enorme gastvrijheid en vriendschap voor het leven. Nog 5 maanden en we staan hier terug, deze keer in korte broek en met de rugzak. Auf Wiedersehen!!

woensdag 6 februari 2008

Skifahren!! Woensdag 6 februari 2008

Vandaag een dag met verschillende gezichten, letterlijk en figuurlijk. De dag opende halfbewolkt en het had lichtjes gevroren ten huize Heiko. Door het wat latere uur, vooral voor de kinderen, hadden we deze keer toch maar de wekker gezet. Er begon al wat routine te komen in het ochtendritueel voor een dag skien. Eigenaardig...als we in de zomer ons klaarmaken voor een fikse dagtocht dan staan we binnen het kwartier gepakt en gezakt en durf ik mijn hand in het vuur steken dat we niks vergeten zijn...maar dit is een totaal ander soort verlof met zijn "eigen organisatie". Het was helemaal niet druk aan de lift, zo hebben we het graag en we wrongen ons aan de skischool in de skischuhe. Mijn benen beginnen ondertussen alle kleuren van de regenboog te vertonen door het steeds maar drukken tegen de schoenen om de ski te sturen. Ik weet niet of het aan de schoenen of aan mijn benen ligt...het doet geen pijn maar het ziet er niet uit... Arne en Jens worden afgezet in de gezellige "gelagzaal" van de hut en wij binden meteen de latten onder voor wat opwarming en sneeuwgevoel op de babypiste. Geen verse sneeuw vandaag en het ligt wel wat harder dan gisteren, voor een beginner weer wat moeilijker om aan te passen. Door het rondkijken waar Kathleen ergens was, donder ik gelijk ook nog van de babylift...niet echt een goed begin van de dag...zeg het aan niemand verder! Om 10u was het terug verzamelen geblazen. Vandaag waren we met 6, er was een nieuwkomer bij die al eens een jaar geskied had en dan een jaartje hadgeslagen, ik zou hem nog dikwijls tegenkomen... Fredi had eerst wat oefeningen uitgedokterd op de blauwe piste en probeerde ons ook parallelskien bij te brengen, hiervoor heb je juist snelheid nodig en dat lag dikwijls moeilijk omdat we dan het gevoel van controle verloren. Na de oefeningen maakten we de afdaling aan de andere kant met gecombineerde blauwe en rode stukken tot Horberg, dan weer de lift van de Tappenalm en dan de blauwe piste naar beneden waar we even hald hielden aan de Grillhofalm om bij te tanken. W eindigden de voormiddag met de Nordhangbahn tot plaats van vertrek. Alsof het afgesproken was kwam de familie Lapp ook net boven en we trokken samen naar de Penkentenne voor een natje en een droogje. Onze Fredi wilde weer om 13u vertrekken, dus we moesten een beetje voortmaken. De kinderen hadden ondertussen ook al enthousiaste verhalen en het was fijn te horen dat ze het ook leuk vonden.
Klokslag 13u stonden we er allemaal en ook de zon was volop van de partij. Inmiddels had ik al van vriend Jan vernomen dat in Arlberg alle liften gesloten waren wegens sneeuwstorm, hoelang zou de zon nog schijnen? We deden terug onze gekende afdaling maar Fredi slaagde er altijd weer in om andere stukken te ontdekken zodat het deze maal bijna volledig rood naar beneden was. De rest was nagenoeg hetzelfde als in de voormiddag tot aan het beginstation van de "150 tuxer", een reusachtige gondel die 150 mensen in een mum van tijd op 2500m brengt. De rode piste had ik goed overleefd, al had onze "nieuwe Duitser" me al wel een tuimelperte opgeleverd. We trokken nu naar een heel nieuw stuk richting Rastkogel en deden een prachtige lange blauwe piste tot helemaal aan het eindstation van de Rastkogelbahn. Er zaten onderweg al wel heel wat bobbels in de baan, zeker op de snelle stukken en dat maakte het soms wel spannend om overeidn te blijven. Daarna trokken we terug met de zetellift naar boven om via een rode piste naar beneden te gaan. Ondertussen was ons zonnetje volledig verdwenen, stond er een ijzige wind en was het aan het sneeuwen. Geen geweldige condities voor deze piste en het slechte zicht koste me al vlug een valpartij doordat ik net naast de piste in de diepsneeuw terecht kwam. De twee volgende tuimelpertes schrijf ik weer op naam van onze oosterbuur, die een vrij roekeloze stijl aan de dag bracht. Niet echt tevreden kwam ik beneden aan. Onze tijd geraakte op en we gingen terug naar de gondel om die weer naar beneden te nemen, de afdaling met een stuk zwart was nog net te hoog gegrepen. Het weer aan deze kant van de berg was nu heel slecht en niemand vond het erg dat we ons met de lift uit de voeten maakte. Plotseling hoorden we mama en papa roepen: Arne was met zijn groepje ook helemaal op toer gegaan, geweldig! Het was al na drieen toen we weer op Penkenjoch stonden. We zochten elkaar op en de kinderen deden hun verhaal. OOk Jens zat nu al op de blauwe piste, hij vond het geweldig! We namen afscheid van Fredi, misschien zagen we hem wel eens terug in de zomer als we aan de Kaslerhutte zouden geraken. We moetsen al het materiaal nu mee naar onderen nemen want morgen gaan we skien op de Ahorn! Ik kijk er al naar uit om weer eens een ander stuk te kunnen doen.
Tot morgen!

dinsdag 5 februari 2008

Skifahren! Dinsdag 5 februari 2008

De ochtend kondigde zich bewolkt aan. Het had geregend in het dal maar dat gaf me een goed gevoel want het betekent meestal verse poeder boven! We waren vroeg opgestaan om de drukte voor te zijn en het loonde. Niemand voor ons aan de lift, wat een luxe. Boven aan het Penkenjoch was het in vergelijking met de vorige dagen nagenoeg windstil. Er lag een mooi vers laagje van 5 tot 10 cm maar de wolken hingen soms bijna tegen de grond met een white out tot gevolg: je kon geen relief in de piste zien.... We zetten de kinderen af aan de skischool, die konden nog even lekker warm binnen zitten. Wij gebruikten onze tijd met een beetje op te warmen door de babypiste een aantal keer af te dalen. Om 10u was het afspraak bovenaan. Zoals steeds waren het dezelfde mensen die op zich lieten wachten...2 meisjes uit Ierland. Na nog een rondje babypiste gingen we de blauwe piste aan de overkant te lijf: mooi bochtjes trekken tot onder. De tweede run moesten we zonder stokken afleggen, de kinderen doen alles zonder stokken maar voor ons was het toch weer wat moeilijker: Handen in de lucht bij het rechtdoor gaan en de beide handen op de knie van de dalski bij het draaien...de kenners begrijpen het wel... Ondertussen kwam de zon tevoorschijn en het schouwspel met de wolken in het dal onder ons was prachtig: "gelukkig" staan we af en toe nog een beetje aan te schuiven zodat we ook kunnen rondkijken. Voor we het wisten was het middag, het gevoel was stukken beter dan gisteren...ik ga Peter en Emmy nog moeten gelijk geven :-)
We haalden de kinderen af en aten een broodje buiten op het terras, het was nu volop zon en zalig genieten. Ook de drukte van de voorbije dagen was wat afgenomen. We werden al om 13u terug bij Fredi verwacht voor onze namiddagtoer. We trokken onmiddellijk de afdaling richting Mayrhofen om bij Knorren uit te komen, hier gingen we in tegenstelling tot gisteren rechtsaf om langs meer rode dan blauwe pistes aan het station van de Penkenbahn te komen en dan nog verder naar beneden via een "bijna zwart" stuk (verschrikkelijk steil...) tot aan de zetellift. Terug omhoog tot Knorren waar we een rustpauze hadden en wat bijpraatten met Fredi over de omgeving en zijn hut in de zomer. Dan weer verder via de blauwe piste tot de Horberg om de de 8-zitjes lift van de Tappenalm omhoog te gaan. Dan weer die mooie brede blauwe piste (zie gisteren!!) naar de Mittertret om dan weer de 6-lift omhoog te nemen langs de adembenemende Harakiri-piste: de steilst geprepareerde piste van Europa: 78%... Via een rode en blauwe piste kwamen we zo terug bij de ankerlift om dan omhoog weer aan de skischool uit te komen. Een prachtige toer, dankzij Fredi die steeds maar weer onze grensen poogt te verleggen en daar ook in slaagt! Het was zeker niet altijd makkelijk met soms steile hellingen en steile stukken die we moetsen oversteken wat zeker ook niet makkelijk is, zelfs een stukje ongeprepareerde piste zat erbij. Boven aangekomen hadden we nog de tijd om de blauwe piste eens te doen en de kinderen in actie te zien. Bij het uitdoen van de ski's merketen we pas hoe moe we wel waren...
Een snelle sauna doet wonderen...van waar kwamen toch al die blauwe plekken??? Vanavond zijn we dan nog lekker samen met Heiko gaan eten, een gezellige afsluiter van een meer dan geslaagde dag en terwijl ik dit schrijf hoor ik alleen nog slapende geluiden... Welterusten!

maandag 4 februari 2008

Skifahren!! Maandag 4 februari 2008

Bij het opstaan zag het er al bewolkt uit, geen vriestemperaturen deze maal in tegenstelling tot gisteren. Vandaag was het terug ernst met de les, we gingen ons inschrijven om nog 3 dagen skischool te volgen alsook de kinderen. Toen we in Finkenberg aankwamen bleek de lift nog niet te werken: op de skischool werd het meteen duidelijk, er stond teveel wind en misschien ging de lift niet eens open... Geen 10 minuten later trok hij zich toch op gang, gelukkig maar... Heiko ging vandaag met Nederlandse vrienden een toer maken op de ski, wij naar de les.
Het aanschuiven was wat beter, vooral omdat we beter op tijd waren, de file na ons moet nauwelijks overzienbaar geweest zijn.
Boven stond een snijdende wind, echt aangenaam was het niet. Ons materiaal bleef zoals steeds achter aan de skischool, wel makkelijk dat we niet met alles steeds naar boven moesten sleuren! Arne en Jens moesten nu ook naar de skischool, zelfs voor ons was dat een beetje beangstigend. Je moet ze achterlaten in een omgeving waar je zelf nauwelijks mee vertrouwd bent en ze spreken dan nog geen Duits...Wonder boven wonder is het hen zeer goed bevallen, ondanks het feit dat ze niet eens samen zaten.
Wij werden in een groepje met in totaal 8 personen ingedeeld en kregen Fredi toevertrouwd, een getaande inboorling die in de zomer huttenwacht is. Het was direkt bochtjes maken geblazen. Zich weinig aantrekkend van de moeilijkheidsgraad in onze ogen, trok hij nagenoeg meteen de blauwe piste op met ons. De wind had al wel zijn werk gedaan en alle verse sneeuw was al lang van de piste geblazen: alleen de harde sneeuwlaag bleef over en als beginneling is dit toch wel wat moeilijker. Toen we bij de tweede afdaling nog wat verder gingen, kwam mijn eerste valpartij al en toen ik ook nog eens een half uur stond aan te schuiven aan de ankerlift omdat het drummen mij duidelijk minder afgaat dan alle anderen, was de goesting ver te zoeken. Gelukkig bracht de middagpauze redding. Dit was niet echt fun geweest...
Het verhaal van de kinderen en het feit dat zij het leuk hadden gehad beurde ons op en ook de soep en het broodje deed wonderen.
In de namiddag trok Fredi alle registers open: hij bleef maar verder en verder gaan en er was geen andere keuze dan te volgen. We moesten zelfs een aantal keer een rode piste kruisen of een stukje afdalen...de bibber sloeg meermaals in de benen: grensverleggend is het zeker...
Een aantal blauwe plekken later stonden we op de plaats waar de gondel van Mayrhofen naar boven kwam, dat was toch al een heel eind verder...we hadden ruim 30 minuten aan een stuk door geskied. Nu hadden we wel wat liften te nemen om terug te geraken en eentje om een moeilijke rode piste te ontwijken, bergaf notabene, vertel het nooit verder aan een ervaren skier!
Er volgde nog een prachtig stukje blauwe piste en toen we terug bij af waren, was de tijd ook weer voorbij. Nog een laatste valpartij bij het uitstappen van de gondel en de skiles zat er op.
We pikten de kinderen op die heel enthousiast waren en gingen terug naar het groene dal. Morgen een nieuwe dag!

Skifahren!! Zondag 3 februari 2008

Gisteren een prachtige dag in het Zillertal. De zon stak al vroeg uit, iedereen was gewaarschuwd, dit ging een skitopdag worden. Na onze priveles op zaterdag, hadden we besloten om een dagje samen met Heiko, Juliette en de kinderen op te trekken, zij gingen ons een beetje verder begeleiden. Er was een drukte van jewelste in het dalstation van de Finkenbergbahn, 30 minuten aanschuiven voor de lift naar boven. Het was natuurlijk ook zondag en er waren heel wat dagjesmensen. De stuifsneeuw boven de bergtoppen verraadde al een sterke wind en die heeft het de hele dag volgehouden.
We kozen opnieuw voor de babypiste om wat te oefenen. Arne ging al vlot naar beneden maar was vooral geinteresseerd om dit zo snel mogelijk te doen om niet te moeten onderdoen voor Robin. Heiko ontfermde zich over Jens, dat is meer een controlefreak en het durven zit er nog niet echt in. We hadden een leuke, rustige voormiddag en hebben 's middags zelfs buiten kunnen eten. In de namiddag zijn we samen met Heiko dan een stukje blauwe piste gaan doen, dat was toch al andere koek, het reuze gevoel was weer even snel vergeten. Het draaien lukte al wel maar met het stoppen in ploeg blijf ik problemen hebben. Daarna nog een lekkere Weizenbier gedronken en voor we het wisten, moesten we nog hollen voor de laatste dalvaart.