woensdag 19 september 2007

Deel 4 (einde) Zillertal 2007

Dag 7: Dinsdag 24 juli: Gerlospaß – Krimmler Wasserfälle.

De dag begon doodgewoon als altijd, met het brood op de mat en het krantje erbij, we waren nu echt wel thuis hier in Finkenberg. Er was maar één gewoonte die het die morgen liet afweten en dat was het zonnetje om ons te wekken. Wat de avond ervoor al voorspeld was, kwam spijtig genoeg uit. Een dik wolkendek hing over het Zillertal en met perioden viel er een stevige plens water uit. Gelukkig was dit voorzien en we hadden al beraadslaagd wat we op de regendag gingen doen. We hoopten dat het niet de hele dag zou duren en gokten een beetje op opklaringen elders. Daarom besloten we om een uitstap naar de Krimmler Wasserfälle te maken. Deze waren ons aan alle kanten al aanbevolen (kijk maar even op www.alpenfreaks.be). We namen rustig de tijd om te ontbijten, niet dat we anders gehaast waren, maar bij mooi weer kriebelt het toch wel wat meer om er zo vroeg mogelijk bij te zijn. We deden eerst de noodzakelijke boodschappen en zetten dan aan richting Gerlos. Het eerste stuk van de weg was ons al bekend door de uitstap van afgelopen zondag. Hoe hoger we echter gingen, hoe lager de wolken hingen, niet echt abnormaal natuurlijk maar tegen dat we de pas naderde zagen we nog nauwelijks iets. In de afdaling stopten we enkele malen om een glimp op te vangen van de watervallen, maar het bleef maar gieten. Hieronder zie je gelukkig op het bord wat we hadden moeten zien.

De andere stopplaatsen hadden bijna hetzelfde effect… Gelukkig hebben ze beneden aan de watervallen een volledig nieuw themapark gebouwd waar alles rond water draait. Je krijgt er zelfs je tolgeld terugbetaald als je de inkom betaalt. Het park is een aaneenschakeling van allerlei fysische wetten rond water die op een hele leuke, speelse en didactische manier worden duidelijk gemaakt voor kinderen en volwassenen.



Er wordt een film gespeeld over water, je kunt er binnen een heleboel zaken gaan bekijken van kunstjes en trucjes tot een heuse kwis, alles in hetzelfde thema. Neem gerust eens een kijkje op http://www.wasserwunderwelt.at/ voor meer informatie. Ondanks het leuke park was het water dat van boven kwam er toch wat teveel aan, het was lange geleden dat ik nog zo nat ben geweest. Mijn GSM heeft twee dagen moeten drogen eer ik hem kon reanimeren.



We bezochten nog het laagste stuk van de waterval en beloofden elkaar plechtig om terug te komen bij schitterend weer om dan eens een heuse dagtocht te maken in dit prachtige gebied.



Alsof Murphy er mee gemoeid was, klaarde het op de terugweg prachtig op en konden we toch nog enkele mooie beelden maken van Gerlos.




Dag 8: Woensdag 25 juli: Lanersbach – Eggalm – Grüblspitze (2395m) – Ramsjoch (2508m) – Torseen – Geislerhof – Lanersbach

Het slechte weer, hoe kan het ook anders tijdens ons verlof, was van zeer korte duur en de volgende morgen kondigde zich weer mooi aan. Er dreven nog wat lage wolken en nevelslierten van het overtollige vocht, maar die zouden de tocht en het uitzicht een extra dimensie geven.



Omdat de voorbije dag voor de benen toch wat rustiger was geweest, stonde de jongens al te springen om er vandaag weer eens deftig in te vliegen. Met de stempelkaart in de aanslag want er vielen vandaag wel 5 stempels te halen!!! Het was tevens onze laatste dag van de Zillertal Active Card, dus wilden we nog wel eens een kabelbaantje nemen. De keuze was al enkele dagen geleden gemaakt en we vertrokken met de wagen naar Lanersbach om er met het liftje naar de Eggalm te gaan. Van daar waren er prachtige tochten te doen.









Het was nog rustig in dit vroege uur en de lift was net open. Boven gekomen stapten we onmiddellijk door tot aan de Eggalm zelf. Het uitzicht was schitterend. Het contrast van de blauwe lucht, het tegenlicht en de wolken onder ons gaven een surrealistisch resultaat.



De warmte van de eerste vakantiedagen hadden we wel moeten prijsgeven maar we waren al lang blij dat de zon terug van de partij was!





Ons eerste doel was de Grüblspitze, een groene puist gelegen boven het Tuxertal en ongeveer 450m klimmen vanaf het bergstation. We waren ondertussen niet meer alleen op pad en hoe dichter we bij het eerste doel kwamen, hoe meer mensen er ook waren. De top was een gezellige drukte, net genoeg om niet hinderlijk te zijn en er werden naar hartelust fototoestellen uitgewisseld om iedereen vast te leggen aan het mooie Gipfelkreuz.



Nu moesten we eerst een stukje dalen alvorens weer een vrij steil stuk te nemen tot het Ramsjoch, het hoogste punt van de dag, van daar uit zouden we in totaal nog een 1230m moeten afdalen, gespreid over de rest van de dag.













Warm was het zeker niet en het leek of de zon toch nog moeite deed om net niet te moeten schijnen waar wij liepen. De achterkant van het Ramsjoch opende een totaal nieuw landschap. Plotseling veranderde de groene alpenweiden in een ruwe puinhelling bezaait met annemonen. We konden de meertjes van de Torseen al in de verte zien liggen en tegen het middaguur bereikten we onze picknickplaats.



Een klein riviertje zorgde voor de voeding van het grootste meertje van de verzameling en de monding lag verscholen in een zee van wolgras.





Het was er spijtig genoeg te koud om er lang te verblijven, de jongens legden nog de eerste hand aan een dammetje en we trokken alweer verder naar beneden om eerst te passeren langs de Nasse Tuxalm.



Van hieruit leidde een brede weg ons naar het Geislerhof zodat Ferre ook weer wat kon stappen en dit werd beloond met een lekker ijsje.





Na nog enkele leuke smalle padjes door het bos en een lange afdaling tot het dorp kwamen we moe aan bij de wagen. Het was weer een prachtige dag geweest.




Dag 9: Donderdag 26 juli: Schlegeisspeicher (1782m) – Olpererhütte (2388m) – Berliner Höhenweg – Friesenberghaus (2477m)

Op aanraden van Heiko hadden we een bezoekje aan de Schlegeisspeicher op onze planning gezet en terecht. De weg er naartoe was al heel spectaculair door de tunnels in natuursteen en de smalle wegen. Je moet er wel wat tijd voor uittrekken doordat de tunnels maar één baanvak hebben en het dus beurtelings rijden is met verkeerslichten. We parkeerden uiteindelijk op de verste parking en kozen voor het pad naar de Olpererhütte. Iedereen had er weer duidelijk zin in!





Ferre steigerde wel weer even bij het zien van de draagzak maar ik kon hem toch weer overtuigen. De klim naar de hut was een continue stijgen zonder al te veel rustmomenten waarbij we het stuwmeer in een steeds wisselend decor konden aanschouwen.





Uiteindelijk was de hut in zicht. De oude hut was volledig afgebroken en men was druk bezig om een nieuwe te bouwen. Enkele bouwvakkers namen de moeite om in een materiaalcontainer op zoek te gaan naar de Hüttestempel maar tevergeefs. Probeer dat maar eens duidelijk te maken aan je drie zonen die zich de moeite van de klim getroost hebben om een stempeltje te kunnen bemachtigen… We spraken dan maar de knapzak aan en waren beter af dan een groepje Antwerpenaren die zonder eten op pad waren en gedacht hadden hier de hongerige maag te kunnen vullen. Ze hadden wellicht niet gelet op het feit dat bij de naam van de hut beneden een duidelijke boodschap “Gespert” stond.







Na wat versterking besloten we de weg verder te zetten richting Friesenberghaus, we hadden nog wel wat tijd en gokten op nog een tweetal uurtjes stappen. Het pad was niet altijd gemakkelijk en we moesten tot boven de 2600m klimmen om dan terug af te dalen naar de volgende hut.





De hut was prachtig gelegen in de buurt van een klein meertje en na dik twee en een half uur stappen zonder rusten bereikten we ons laatste doel.





We trakteerden ons op een verkwikkende cola en een prachtig vergezicht alvorens terug af te dalen richting stuwmeer.







Veel tijd voor de afdaling hadden we niet want de tolweg sloot om 18u. De terugweg met de auto liep ook niet van een leien dakje. In de laatste tunnel bleek een lijnbus met hydraulische problemen vast te zitten waardoor we achterwaarts ongeveer 500m ver terug uit de tunnel moesten rijden, om dan via een omweg beneden te geraken. Uiteindelijk bereikten we tegen 19u30 ons landhuisje.


Dag 10: Vrijdag 27 juli: Erlebnisweg in het Tuxertal.

Na de lange toch van gisteren had ik de draagzak voorgoed vaarwel gezegd. Mijn rug en schouders begonnen er genoeg van te krijgen en op deze laatste dag kozen we voor de Erlebnisweg in het Tuxertal, speciaal aangelegd voor de kinderen. Je stapt van speeltuin naar attractie en verzamelt onderweg de stempeltjes om op het einde je kaart in de wisselen voor een prachtige T-shirt. Het was opnieuw warm maar een tikkeltje onweerachtig. We deden de tocht in omgekeerde richting (van Hintertux naarVorderlanersbach), wat ons nog wat problemen bezorgde om het juiste pad te vinden.









Uiteindelijk kwam alles weer goed en werd het een leuke dag met de buggy en tevreden kinderen.

Dag 11: Zaterdag 28 juli: Naar Wechelderzande.

Over de terugweg kunnen we kort zijn, alles verliep vlotjes en zonder problemen en eindigde met de traditionele frietjes thuis. We hadden er een schitterend verlof opzitten en ik kan iedere bergliefhebber een verblijf in het Zillertal aanraden, er is voor iedereen wel iets leuk te vinden en als je zo’n gastgezin uit de duizend kan ontmoeten zoals wij, dan maakt dat je vakantie nog veel meer geslaagd. Landhaus Sonnenschein is voor ons een tweede thuis geworden en dat zal het hopelijk nog dikwijls zijn. Onze zomervakantie voor 2008 is al geboekt en wat meer is, Heiko en Juliette hebben ons zelfs kunnen overtuigen om een eerste wintervakantie uit te proberen bij hun. Één ding is al zeker, we hebben er nieuwe vrienden bij!



© Kurt Desmedt

dinsdag 11 september 2007

Zillertal 2007: deel 3

Dag 3: Vrijdag 20 juli 2007: Penkenjoch – Wanglspitze (2420m) – Hoarbergkaralm – Mittertretalm – Penkenjoch

De kamers zagen uit op het oosten en ’s morgens werd je gewekt door een stralende ochtendzon: een prachtige remedie voor al wie dan al last zou hebben van een ochtenhumeur ;). Het beloofde weer een schitterende dag te worden en de vooruitzichten waren goed tot zeer goed. We besloten om de Zillertal Actif Card aan te schaffen voor 6 dagen. Op die manier konden we gedurende 6 opeenvolgende dagen elke dag 1 kabelbaan gebruiken over het volledige Zillertal. En je mag gerust zijn, er zijn er voldoende om minstens 6 dagen te vullen! De kinderen gingen gewoon gratis. We reden deze morgen met de auto tot het dalstation van de Finkenberger Almbahn. Het was er een drukte van jewelste want recht tegenover dit gebouw was de festivalweide waarop de volgende dag het bewuste afscheidsconcert van de Schürzenjäger werd gehouden. Voor ons volslagen onbekend maar aan de voorbereidingen te zien, waren wij wel de aliens… De helft van de ondergrondse parking werd afgesloten om een gigantische rode-kruis-post te bouwen. Aan de kassa kochten we onze “abonnementen” en we stapten de “bakjes” in. De lift bestond uit twee delen met een overstap tot gevolg. Niet veel later stonden we boven op Penkenjoch, 2095m hoog boven het Zillertal.









De eerste meters vertrok Ferre weer vol goede moed op zijn korte beentjes maar het traject was hem niet genadig. Omwille van het skigebied waarin we zaten waren het veelal brede en soms steile wegen en die waren niet echt geschikt voor hem. Dan maar in de draagzak, het plezier droop er nog niet direct af maar na enkele minuten stopte het gezeur en ging het over in:” Kijk eens papa”. Ons eerste doel was de Wanglspitze, een berg in de buurt die aan de achterkant volledig werd ingenomen door de “150”, een reusachtige kabelbaan voor …150 personen. Hakverwege de beklimming stond een koeiestal en een kleine hut, een prima plaatsje om wat te rusten en iets te eten.





Jens kon niet echt genieten van de stop, hij werd achtervolgd door ingebeelde wespen…

We hadden nog 150m te klimmen tot de top en het duurde dan ook niet lang of het Gipfelkreuz was veroverd.

De nodige stempels werden op de bijhorende stempelkaarten gedrukt en dan konden we genieten van het uitzicht. Aan de ene kant strekte het Tuxertal zich uit terwijl aan de andere kant de verschillende zijdalen van het Zillertal met hun bijhorende “Speichers” zich lieten aanschouwen.




We zochten de achterkant van de berg op om even uit de wind te middagmalen. En of het smaakte!







De jongens begonnen na de boterhammen met de bouw van een eigen steenmannetje, geïnspireerd door het hoopje stenen op de top. De werken vorderden al snel en buiten de duik die Ferre maakte omdat zijn steen te zwaar was, was het best leuk!

Volgens de kaart moesten we een stukje afdalen aan de achterkant om dan rechts een padje te volgen in de richting van de volgende Alm. Hoe we ook zochten, er was aan de rechterkant geen pad te bespeuren. We konden de boerderij in de verte zien liggen en besloten dan maar om de kortste weg tussen twee punten te nemen. Hoe moeilijker de ondergrond, hoe beter Ferre er mee overweg kan: zijn korte beentjes hebben het moeilijkste stuk zelf afgehaspeld!.



De kleine vallei naar de alm lag er warm en verlaten bij. De alm zelf bestond uit een oude schuur aangevuld met 3 reusachtige nieuwe stallingen.



Van hier uit hadden we weer een mooi en breed pad onder onze voeten. Omdat het echter voor wagens was gemaakt, daalde het slechts langzaam en zorgde de vele bochten en kronkels voor heel wat extra afstand. Het was al een heel eind in de namiddag toen we de Mittertretalm bereikten, het laagste punt van onze tocht. We hadden wel de keuze: ofwel links om de berg stappen en aan het Mittelstation van Penkenjoch uitkomen, ofwel opnieuw 250m te klimmen naar Penkenjoch zelf. Het inschatten van de lengte van alternatief 1 was moeilijk, daarom werd voor de tweede optie gekozen. Het viel echter niet mee om nog op het einde van de dag de kinderen te motiveren voor een extra uurtje klimmen…



Moe maar tevreden kwamen we uiteindelijk boven aan en namen de kabelbaan terug naar Finkenberg. De eerste dagtocht zat erop en had eigenlijk wel wat lang geduurd. Hier moesten we zeker rekening mee houden voor de volgende plannen. Beneden aangekomen hadden de voorbereidingen voor het concert zich nog verder uitgebreid.

Dag 4: Zaterdag 21 juli: Ahornbahn – Edelhütte 2238m – Popbergnieder 2451m

De dag kondigde zich weer aan met een ferme zonnestraal in het gezicht toen Kathleen de gordijnen opentrok. Zoals elke ochtend lag de “Wereldkrant” op de deurmat, de volgende dagen zelfs regelmatig vergezeld van lekker geurend vers brood. Je kan wel stellen dat we in de watten werden gelegd door de Sonnenschein bewoners!

Vandaag gingen we in Mayrhofen met de grootse gondel uit het Zillertal tot 1965m. We parkeerden de wagen net als vorige keer even buiten het dorp en haastten ons dan naar het dalstation om de eerste gondel te halen.





Voor de kinderen was het even wennen om te moeten rechtstaan in een kabellift, zeker Ferre was er niet erg gerust in. Boven aangekomen hielden we een collectieve zonnecrèmesmeerbeurt alvorens de tocht aan te vatten. Een overzichtskaart gaf een mooi beeld van wat ons te wachten stond.







Even voorbij het bergstation was een prachtige “poort” gebouwd die de grens van een natuurgebied aangaf: dit was echt langs de grote poort de Alpen binnenwandelen. Ferre had weerom niet echt veel zin om al in de draagzak te gaan zitten: “ ikke zelf stappe” was niet uit de lucht. Kathleen, Arne en Jens liepen voorop en Ferre en ik sloten de rij. Het was een mooie panoramaweg langs de bergflank en al vlug konden we in de verte de hut zien staan. Na een uurtje stappen, besloten we toch maar om Ferre te “plaatsen”, tegen zijn zin maar dat duurde gelukkig niet lang.



Net voor de middag arriveerden we aan de Edelhütte, het was er een gezellige drukte en we zochten een plaatsje hogerop in het gras om onze picknick op te eten. De huttenkat kwam ons nieuwsgierig tegemoet en daar had Jens het niet echt op!














Ons einddoel was nog niet bereikt, we hadden nog graag een klimmetje geplaatst naar het joch: Popbergnieder genaamd. Gauw terug de rugzakken ingepakt en wij op weg. Het eerste deel leidde ons langs de koeien van de hut (er was een boerderijgedeelte met koeien, geiten, kippen,…). Het paadje door de weide veranderde al vlug in een paadje langs de rotsen en op het einde van de klim kwamen er zelfs enkele ijzeren trapjes en een aantal kabels aan te pas om de steile rotswand op te geraken. Het was best wel leuk en spannen voor de twee oudsten, ik mocht er alleen niet bij stilstaan dat ik er nog eentje op mijn rug zitten had…



Even later stonden we boven, nou ja, we moesten ons echt aan elkaar vasthouden om er niet weer af te waaien,zo’n sterke wind stond er. Arne voelde zich echt niet op zijn gemak. Het feit dat de richel boven ook amper anderhalve meter breed was, maakte het weer wat enger!









Het uitzicht maakte veel goed al was het niet de gezelligste plaats om er van te genieten. De terugweg werd dan ook al vlug, doch zeer voorzichtig aangevangen. In de afdaling werden we nog voorbijgestoken door een trio die van de Ahornspitze terukeerde en een beetje verder kwam er een heuse karavaan Japanners naar boven, allemaal mensjes (ze zijn niet echt groot…) van 50 of ouder! Onze klimoverwinning mocht gevierd worden en dit deden we met een lekker drankje op het huttenterras. Mama’s frisse pint moest er door een welgemikte slag wel al na één teug aan geloven, zonde van het bier…sindsdien drinkt ze alleen nog maar halve liters, die glazen staan veel steviger op hun voet!

We namen een andere weg terug naar beneden langs een mooie boerderij en keerden zo





terug naar het bergstation van de Ahornbahn. Bij het afdalen met de bahn konden we in de verte Finkenberg zien liggen en de mensenmassa zien die op de weide was samengetroept voor de Schürzenjäger, indrukwekkend! We wandelden beneden nog even door Mayrhofen. Heel het dorp stond op zijn kop en elke bus die in de richting van Finkenberg vertrok werd belaagd door honderdden fans die nog een plaatsje zochten zodat ze de weg naar boven niet te voet hoefden af te leggen. Het leek wel Werchter…

’s Avonds posteerden we ons op één van onze 3 balkons met het idee om iets van het concert op te vangen, helaas droeg het geluid niet tot onze woning. Alleen de passerende mensenmassa en de camping op de weide naast de woning gaven aan dat er iets gebeurde.

Dag 5: Zondag 22 juli: Hainzenberg – Gerlossteinbahn – Gerlossteinwand (2166m).

De nieuwe dag kondigde zich bewolkt aan. Voor het eerst sedert ons verblijf werden we niet gewekt door felle zonnestralen, het was echter droog en het wolkendek hing nog hoog, dus we gingen op stap! Op de planning stond een tripje richting Hainzenberg om daar met onze Zillertal Active Card de Gerlossteinbahn te nemen en te klimmen naar de Gerlossteinwand. In juni was er op die wand een splinternieuwe klettersteig geopend en ik wilde wel een kijkje gaan nemen, we zouden zelf dan naar boven gaan via de “afdaalweg”. De kabelbahn was een heuse ouderwetse tandembahn!





De wand zag er in werkelijkheid nog spectaculairder uit dan in het foldertje waar hij omschreven wordt als moeilijkheidsgraad C-D, wat toch inhoudt dat er enkele overhangen dienen overwonnen te worden. Niet echt iets om alleen te proberen, dus mijn klettersteigmateriaal bleef in de auto.

Ondanks de bewolkte hemel hadden we al snel een prachtig zicht op het laagste gedeelte van het Zillertal:



De klim nam bijna 2 uren in beslag en boven was het winderig en kil maar de zichten waren heel spectaculair en het houten Gipfelkreuz was weer een overwinning!









Arne vulde plichtsgetrouw het Gipfelbuch in, alleen bij de stempeldoos kwam er een teleurstelling, er was wel een stempel maar er stond geen profiel of afdruk meer op…Leg dat maar eens uit aan je 3 zonen…



We aten onze boterhammetjes in de kou en begaven ons via de achterkant en een ander pad terug naar beneden. Hoewel de wolken dreigden en we het in de verte duidelijk konden zien regenen, zijn we gespaard gebleven van het hemelse nat. We kwamen terecht in een volledig verlaten landschap met nauwelijks vindbare paden en stenen en rotsen in alle mogelijke eigenaardige kleuren en vormen. Het pad bracht ons verder naar een oeroude bergalm die al eeuwen geleden was gebouwd en al meer dan 100 jaar door dezlfde familie werd uitgebaat: de Kotahornalm.



Er was een gezellig overdekt terras buiten waar ze in betere weersomstandigheden een hele meute volk konden plaatsen! De Franziskaner smaakte er heerlijk!






Een hoop orchideeën en koeistront later bereikten we een volgende boerderij, dit was de nieuwe alm.







Om zo even later terug bij het bergstation van de bahn te arriveren. We waren nog maar 50m van het gebouw verwijderd toen het begon te regenen. Van geluk gesproken!

Terug in de thuisbasis aangekomen maakten de kinderen een prachtige tekening in 5 delen voor Juliette die de volgende morgen terug richting Amsterdam en de tweeling vertrok. En of ze er blij mee was. Ze beloofde om er een mooie plaats voor te kiezen om ze op te hangen in de woning bij haar definitieve terugkeer. We komen zeker terug kijken!!