De dag begon doodgewoon als altijd, met het brood op de mat en het krantje erbij, we waren nu echt wel thuis hier in Finkenberg. Er was maar één gewoonte die het die morgen liet afweten en dat was het zonnetje om ons te wekken. Wat de avond ervoor al voorspeld was, kwam spijtig genoeg uit. Een dik wolkendek hing over het Zillertal en met perioden viel er een stevige plens water uit. Gelukkig was dit voorzien en we hadden al beraadslaagd wat we op de regendag gingen doen. We hoopten dat het niet de hele dag zou duren en gokten een beetje op opklaringen elders. Daarom besloten we om een uitstap naar de Krimmler Wasserfälle te maken. Deze waren ons aan alle kanten al aanbevolen (kijk maar even op www.alpenfreaks.be). We namen rustig de tijd om te ontbijten, niet dat we anders gehaast waren, maar bij mooi weer kriebelt het toch wel wat meer om er zo vroeg mogelijk bij te zijn. We deden eerst de noodzakelijke boodschappen en zetten dan aan richting Gerlos. Het eerste stuk van de weg was ons al bekend door de uitstap van afgelopen zondag. Hoe hoger we echter gingen, hoe lager de wolken hingen, niet echt abnormaal natuurlijk maar tegen dat we de pas naderde zagen we nog nauwelijks iets. In de afdaling stopten we enkele malen om een glimp op te vangen van de watervallen, maar het bleef maar gieten. Hieronder zie je gelukkig op het bord wat we hadden moeten zien.
De andere stopplaatsen hadden bijna hetzelfde effect… Gelukkig hebben ze beneden aan de watervallen een volledig nieuw themapark gebouwd waar alles rond water draait. Je krijgt er zelfs je tolgeld terugbetaald als je de inkom betaalt. Het park is een aaneenschakeling van allerlei fysische wetten rond water die op een hele leuke, speelse en didactische manier worden duidelijk gemaakt voor kinderen en volwassenen.
Er wordt een film gespeeld over water, je kunt er binnen een heleboel zaken gaan bekijken van kunstjes en trucjes tot een heuse kwis, alles in hetzelfde thema. Neem gerust eens een kijkje op http://www.wasserwunderwelt.at/ voor meer informatie. Ondanks het leuke park was het water dat van boven kwam er toch wat teveel aan, het was lange geleden dat ik nog zo nat ben geweest. Mijn GSM heeft twee dagen moeten drogen eer ik hem kon reanimeren.
We bezochten nog het laagste stuk van de waterval en beloofden elkaar plechtig om terug te komen bij schitterend weer om dan eens een heuse dagtocht te maken in dit prachtige gebied.
Alsof Murphy er mee gemoeid was, klaarde het op de terugweg prachtig op en konden we toch nog enkele mooie beelden maken van Gerlos.
Dag 8: Woensdag 25 juli: Lanersbach – Eggalm – Grüblspitze (2395m) – Ramsjoch (2508m) – Torseen – Geislerhof – Lanersbach
Het slechte weer, hoe kan het ook anders tijdens ons verlof, was van zeer korte duur en de volgende morgen kondigde zich weer mooi aan. Er dreven nog wat lage wolken en nevelslierten van het overtollige vocht, maar die zouden de tocht en het uitzicht een extra dimensie geven.
Omdat de voorbije dag voor de benen toch wat rustiger was geweest, stonde de jongens al te springen om er vandaag weer eens deftig in te vliegen. Met de stempelkaart in de aanslag want er vielen vandaag wel 5 stempels te halen!!! Het was tevens onze laatste dag van de Zillertal Active Card, dus wilden we nog wel eens een kabelbaantje nemen. De keuze was al enkele dagen geleden gemaakt en we vertrokken met de wagen naar Lanersbach om er met het liftje naar de Eggalm te gaan. Van daar waren er prachtige tochten te doen.
Het was nog rustig in dit vroege uur en de lift was net open. Boven gekomen stapten we onmiddellijk door tot aan de Eggalm zelf. Het uitzicht was schitterend. Het contrast van de blauwe lucht, het tegenlicht en de wolken onder ons gaven een surrealistisch resultaat.
De warmte van de eerste vakantiedagen hadden we wel moeten prijsgeven maar we waren al lang blij dat de zon terug van de partij was!
Ons eerste doel was de Grüblspitze, een groene puist gelegen boven het Tuxertal en ongeveer 450m klimmen vanaf het bergstation. We waren ondertussen niet meer alleen op pad en hoe dichter we bij het eerste doel kwamen, hoe meer mensen er ook waren. De top was een gezellige drukte, net genoeg om niet hinderlijk te zijn en er werden naar hartelust fototoestellen uitgewisseld om iedereen vast te leggen aan het mooie Gipfelkreuz.
Nu moesten we eerst een stukje dalen alvorens weer een vrij steil stuk te nemen tot het Ramsjoch, het hoogste punt van de dag, van daar uit zouden we in totaal nog een 1230m moeten afdalen, gespreid over de rest van de dag.
Warm was het zeker niet en het leek of de zon toch nog moeite deed om net niet te moeten schijnen waar wij liepen. De achterkant van het Ramsjoch opende een totaal nieuw landschap. Plotseling veranderde de groene alpenweiden in een ruwe puinhelling bezaait met annemonen. We konden de meertjes van de Torseen al in de verte zien liggen en tegen het middaguur bereikten we onze picknickplaats.
Een klein riviertje zorgde voor de voeding van het grootste meertje van de verzameling en de monding lag verscholen in een zee van wolgras.
Het was er spijtig genoeg te koud om er lang te verblijven, de jongens legden nog de eerste hand aan een dammetje en we trokken alweer verder naar beneden om eerst te passeren langs de Nasse Tuxalm.
Van hieruit leidde een brede weg ons naar het Geislerhof zodat Ferre ook weer wat kon stappen en dit werd beloond met een lekker ijsje.
Na nog enkele leuke smalle padjes door het bos en een lange afdaling tot het dorp kwamen we moe aan bij de wagen. Het was weer een prachtige dag geweest.
Dag 9: Donderdag 26 juli: Schlegeisspeicher (1782m) – Olpererhütte (2388m) – Berliner Höhenweg – Friesenberghaus (2477m)
Op aanraden van Heiko hadden we een bezoekje aan de Schlegeisspeicher op onze planning gezet en terecht. De weg er naartoe was al heel spectaculair door de tunnels in natuursteen en de smalle wegen. Je moet er wel wat tijd voor uittrekken doordat de tunnels maar één baanvak hebben en het dus beurtelings rijden is met verkeerslichten. We parkeerden uiteindelijk op de verste parking en kozen voor het pad naar de Olpererhütte. Iedereen had er weer duidelijk zin in!
Ferre steigerde wel weer even bij het zien van de draagzak maar ik kon hem toch weer overtuigen. De klim naar de hut was een continue stijgen zonder al te veel rustmomenten waarbij we het stuwmeer in een steeds wisselend decor konden aanschouwen.
Uiteindelijk was de hut in zicht. De oude hut was volledig afgebroken en men was druk bezig om een nieuwe te bouwen. Enkele bouwvakkers namen de moeite om in een materiaalcontainer op zoek te gaan naar de Hüttestempel maar tevergeefs. Probeer dat maar eens duidelijk te maken aan je drie zonen die zich de moeite van de klim getroost hebben om een stempeltje te kunnen bemachtigen… We spraken dan maar de knapzak aan en waren beter af dan een groepje Antwerpenaren die zonder eten op pad waren en gedacht hadden hier de hongerige maag te kunnen vullen. Ze hadden wellicht niet gelet op het feit dat bij de naam van de hut beneden een duidelijke boodschap “Gespert” stond.
Na wat versterking besloten we de weg verder te zetten richting Friesenberghaus, we hadden nog wel wat tijd en gokten op nog een tweetal uurtjes stappen. Het pad was niet altijd gemakkelijk en we moesten tot boven de 2600m klimmen om dan terug af te dalen naar de volgende hut.
De hut was prachtig gelegen in de buurt van een klein meertje en na dik twee en een half uur stappen zonder rusten bereikten we ons laatste doel.
We trakteerden ons op een verkwikkende cola en een prachtig vergezicht alvorens terug af te dalen richting stuwmeer.
Veel tijd voor de afdaling hadden we niet want de tolweg sloot om 18u. De terugweg met de auto liep ook niet van een leien dakje. In de laatste tunnel bleek een lijnbus met hydraulische problemen vast te zitten waardoor we achterwaarts ongeveer 500m ver terug uit de tunnel moesten rijden, om dan via een omweg beneden te geraken. Uiteindelijk bereikten we tegen 19u30 ons landhuisje.
Na de lange toch van gisteren had ik de draagzak voorgoed vaarwel gezegd. Mijn rug en schouders begonnen er genoeg van te krijgen en op deze laatste dag kozen we voor de Erlebnisweg in het Tuxertal, speciaal aangelegd voor de kinderen. Je stapt van speeltuin naar attractie en verzamelt onderweg de stempeltjes om op het einde je kaart in de wisselen voor een prachtige T-shirt. Het was opnieuw warm maar een tikkeltje onweerachtig. We deden de tocht in omgekeerde richting (van Hintertux naarVorderlanersbach), wat ons nog wat problemen bezorgde om het juiste pad te vinden.
Uiteindelijk kwam alles weer goed en werd het een leuke dag met de buggy en tevreden kinderen.
© Kurt Desmedt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten