Zillertal 2007: deel 2

De verkeersinformatie voorspelde weinig goeds op de ring rond München en op het vervolg richting Oostenrijk: urenlange files werden aangekondigd. Dan maar een alternatieve route gezocht: via München naar de A95 richting Garmisch-Partenkirchen. Een mooi alternatief maar na de rest van de route duurt dit altijd te lang. De afdaling naar Innsbruck toe is wel spectaculair: 16% naar beneden op een brede verbindinsweg kom je niet te vaak tegen en de noodremstroken zijn dan ook zeer talrijk aanwezig. De A12 in Oostenrijk lijkt ook al op één groot bouwwerf, je moet wel betalen om op de autosnelweg te mogen maar je kunt er amper 80 km/h op rijden… Eindelijk draaien we het mooie Zillertal in en een half uurtje later zijn we al in Mayrhofen. Heiko had mooi uitgelegd hoe we moesten rijden, dus zonder aarzelen draaiden we even na de middag de oprit van Landhuis Sonnenschein op.


Landhaus Sonnenschein

Eigenlijk moet ik zeggen afdraaien in plaats van opdraaien want het gaat er steil naar beneden! De gastheer himself staat ons al buiten met open armen te ontvangen en ondanks het feit dat dit onze eerste ontmoeting was, was het warm en hartelijk. De 3 jongens waren een beetje suf van de lange rit en moesten een beetje bekomen. Lang heeft dat niet geduurd. We werden onmiddellijk rondgeleid in ons prachtig appartement waar een zee van plaats en een prachtig interieur met alles wat je maar kan bedenken, ons verwelkomde: dit ging een luxeverlof worden!! Voor de kinderen spraken de balkons het meest tot de verbeelding en dan vooral het feit dat ze alledrie met elkaar in verbinding stonden! Al gauw was het een over en weer lopen van jewelste terwijl wij niet uitgekeken geraakten op de mooie kamers en het prachtige en rustgevende uitzicht. De eerste ster was duidelijk binnen!!

Heiko’s helpende handen hadden in een mum van tijd onze auto helpen uitladen. Het mooie, warme weer verleidde ons tot een snelle boterham om nog een verkenningstochtje in de omgeving te kunnen maken. We trokken bergop richting Finkenberg centrum langs enkele verharde wandelwegjes.

We keerden terug over de Teufelsbrücke en langs een mooi slingerend bospad tot aan onze nieuwe tijdelijke heimat.

Dag 2: Donderdag 19 juli 2007: Mayrhofen centrum & Brandberg / Steinerkogelhaus

Na een verkwikkende nachtrust stond de dorpsverkenning van Mayrhofen op het programma. We moesten Ferre al overtuigen om terug in de wagen te stappen, de herinnering aan de verre autoreis lag duidelijk nog vers in het geheugen. Het heeft trouwens 3 dagen geduurd eer hij zonder morren in de auto wilde stappen. We parkeerden even buiten de dorpskern en wandelden het centrum binnen.

We maakten een tochtje door de winkelstraten en bezochten het Europahaus waar zich het Toeristisch bureau bevindt voor nog wat bijkomende info.

’s Namiddags reden we via de kronkelende Zillergrundstraße naar het lieflijke Brandberg, het was bloedheet. Jens had de eerste dag al meteen het Steinerkogelhaus vanop het balkon in Finkenberg zien liggen en het leek ons wel leuk om daar nu ook eens effectief te staan. We waren er nog niet goed uit hoe Ferre de wandelingen ging meedoen. De bergbuggy bleef voorlopig in de auto en we lieten hem eerst gewoon stappen. Uit veiligheid had ik wel de draagzak meegenomen. Via een smalle asfaltweg klommen we al vlug boven het dorp uit en de weg was snel te steil voor Ferre om te kunnen stappen. Met heel wat tegenzin moest hij dan maar in de draagzak. Ook voor mij was het wel even wennen. De zak + Ferre woog toch al snel over de 18 kg en bij deze hitte viel dat echt niet mee, maar we hadden het er voor over!

Even later stonden we aan het Steinerkogelhaus. Er werden koeken en water uitgedeeld onder een majestueuze berk en de kinderen konden zich vermaken aan een klein speeltuintje. Ook het uitzicht over het Zillertal was grandioos en we vonden zelfs Landhaus Sonnenschein terug! De terugtocht verliep langs een brede weg. Een “koeiepoort” zorgde voor nog wat opschudding. Het was er zo eentje met buizen over een put in de asfaltweg en Jens slaagde er op één of andere manier in om met zijn voet toch net tussen twee buizen te trappen met een ferme val als resultaat. Het geheel kwam zo komisch over dat we er bij stonden te lachen, tegen ’s avonds had hij wel een serieuze blauwe plek op zijn kaak…

Diezelfde avond hadden we nog de gezellige “officiële” verwelkoming met de traditionele “Obstler” en de toffe babbels met Juliette en Heiko tot in de wat latere uurtjes!