Trektocht Engadin 2007: 1. Proloog

“Quattro Stagioni”,

Of het verslag van een trektocht in Engadin anno 2007

1. Proloog

Na onze prachtige queeste van de nostalgie in Engadin in 2004 hadden Fried, Geert en ik gezworen om nog eens terug te komen naar dit gebied voor een tweede huttentocht. We hadden wel ondervonden dat de gemaakte tocht in 2004 dicht bij onze toenmalige grenzen zat en er werd dan ook besloten om die grenzen op de één of andere manier te verleggen. Echt lang hebben we hier niet moeten over nadenken. Na wat rondvragen, zoeken en surfen kwamen we terecht bij de Vlaamse Bergsport- en Speleologiefederatie en meerbepaald bij BPA (Bergsportvereniging Provincie Antwerpen), die een hooggebergtecursus organiseerde. Het programma was wel vrij druk om te combineren met het dagdagelijkse leven maar we besloten na wijs beraad dat dit toch wel de moeite zou zijn als we ooit een stapje verder in het hooggebergte wilden zetten. De cursus was zeer leerrijk en het enthousiasme van de lesgevers sloeg al vlug over. Mijn gezondheidsverleden liet me spijtig genoeg niet los. Net na onze huttentocht in juli 2004 en voor de geboorte van onze derde zoon Ferre, werd ik voor de derde keer met een niercrisis getrakteerd: nierstenen dus. De combinatie van de Ziekte van Crohn en de erfelijkheidsfactor maakte van mij een gewillig slachtoffer om met nierstenen te kampen. Een echt groot probleem is dit niet maar het heeft wat tijd nodig om zich “op te lossen”. Een groter probleem was echter dat bij één van de radiografieën ook galstenen werden opgemerkt en nogal redelijk veel. Ook dit bleek een bijwerking van de ziekte te zijn. Last had ik daar helemaal niet van maar vroeg of laat weet je wel dat die last gaat komen. De moeilijke beslissing werd dan in het vroege voorjaar van 2005 genomen om de galstenen samen met de galblaas operatief te laten verwijderen. Meteen werd er dan ook voor mij een punt gezet achter de cursus. Omdat ik al enkele buikoperaties achter de rug heb, kon men mij niks garanderen of dit met een eenvoudige kijkoperatie kon gedaan worden. Het resultaat was dat ik alle theoretische lessen heb kunnen volgen maar een heleboel praktijklessen en klimdagen heb moeten missen, maar dat is nu eenmaal het leven. Gelukkig konden Fried en Geert wel doorzetten en ze gingen me dan later wel verder inwijden in de touwtechnieken. Een tweede resultaat van deze cursus was dat Geert en Fried in de zomer van 2005 op stage zouden zijn en er dus geen huttentocht samen op de planning kwam. Geert en Fried haalden met glans hun diploma na de schitterende stage in Vent, Ötztal en er werden al plannen gemaakt voor grootse dingen in 2006…Monte Rosa massief?

Een tweede maal sloeg het noodlot toe, en deze keer heel wat harder… Geert werd op het einde van 2005 en het begin van 2006 geconfronteerd met twee zware aanvallen van MS die hem volledig knock out sloegen: hij kon nog nauwelijks lopen en zag alles dubbel. Het was jaren geleden dat hij nog een zware aanval had gehad en voor mij was zijn ziekte een beetje op de achtergrond geraakt. Dit nieuws sloeg echt in als een bom. Het was ook heel moeilijk te voorspellen hoe en of dit zich ging herstellen, als vriend sta je dan echt machteloos. Maar Geert heeft doorgebeten, heel moeizaam met veel vallen en opstaan…Onze vriendschapsband werd er sterker op, ik wilde hem helpen zoveel en waar ik ook kon: veel was dat niet want ons eigen gezinsleven en de afstand maakte een regelmatig bezoek onmogelijk. Gelukkig hadden we frequent emailverkeer. Tijdens het herstelproces kwamen er voor hem ook nog relatieproblemen bij met uiteindelijk een scheiding als gevolg.

Toen ik in januari 2006 een aanbod kreeg van andere vrienden om samen met hen een huttentocht te ondernemen, zat ik met een reuzengroot dilemma opgescheept. Ik wilde Geert niet in de steek laten, hij was volop met revalideren bezig maar we hadden er geen zicht op hoe lang het kon duren. Uiteindelijk werden onze eigen plannen om met hetzelfde drietal iets te ondernemen tijdens de zomer van 2006 opgeborgen wegens niet haalbaar. De contacten met Fried waren ondertussen wat verwaterd ook al omdat zijn leven een nieuwe wending aan het nemen was. We besloten van ons beiden aan te sluiten bij de plannen van mijn andere vrienden in de hoop dat Geert eventueel zou klaar geraken tegen de zomer. Dit was echter een opportunistische gedachte. Geert herstelde wel, maar het ging veel langzamer dan gehoopt, uiteindelijk besliste hij voor zichzelf dat de zomer van 2006 te vroeg ging komen. Achteraf gezien was dit een wijze beslissing. We maakten een prachtige doch zware huttentocht doorheen de Verwallgruppe en de Lechtaler Alpen.

Het herstel verliep steeds beter en in het najaar van 2006 begonnen de eerste plannen te rijpen voor de zomer van 2007. Ik wilde deze keer absoluut mijn vrouw Kathleen niet voorbijlopen. Ik weet hoeveel ze van de bergen, de rust en het wandelen houdt en een heuse meerdaagse huttentocht had ze nog nooit ondernomen. Veel keuzes dienden er niet gemaakt te worden, na 3 jaar wachten ging het opnieuw Engadin worden. De bedoeling was om een aantal toppen uit te kiezen die we in het verleden nooit gedaan hadden om verschillende redenen: niet geraakt wegens slecht weer tot te ver om te doen op 1 dag. Het aanbod van toppen was duidelijk: er liggen er meer dan genoeg, de keuze maken was al wat anders en dan moesten ze ook nog aan elkaar geregen worden. Naast alle mooie voordelen die het Engadin biedt door zijn hoge ligging is er één groot nadeel. Door de bereikbaarheid van zoveel 3000-ers binnen 1 dag, liggen er relatief weinig hutten in het gebied en is het telkens een puzzel om alles binnen begaanbare afstand te krijgen. De toppen werden uiteindelijk 1. Piz Lagrev (3164m) in al zijn onbereikbaarheid: zowel Geert als wij samen hadden al 2 pogingen ondernomen in een ver verleden maar waren telkens gestrand wegens slecht weer of tijdnood, 2. Piz d’Agnel (3205m) een top op de weg naar de Jenatschhütte, 3. Piz d’Err (3378m) de tweede hoogste top van de Jenatsch-omgeving na de Piz Calderas (die we in 2004 deden) en als kers op de taart 4. Piz Kesch (3418m) een schitterende mastodont in de Graubundner Alpen. Als uitvalsbasis hadden we enkel de Jenatschhütte en de Es-chahütte op de kaart gevonden en hier begonnen de problemen. Om te beginnen hadden we één dag over, wat ons toeliet om een inlooptocht te doen, maar dit bracht mee dat we een extra slaapgelegenheid diende te zoeken. Het moet gezegd dat het niet ontbreekt aan hotels in deze streek maar de betaalbaarheid laat al vlug de wensen over om te passen binnen een budgetvriendelijke stap- en klimvakantie en we streven er naar om zoveel mogelijk de hotels te laten liggen. De wintermaanden gingen voorbij en de plannen kregen meer vorm. Geerts herstel vorderde nog steeds en hij begon zelfs al terug met looptraining. Een wonder als je hem het jaar voordien had bezig gezien. Omdat één huttentocht op een jaar al lang geen voldoening genoeg geeft aan mijn steeds aanwezige berghonger, stond er voor mij in juni nog een nieuwe mijlpaal op het programma. Ik moest en zou die magische grens van 4000m doorbreken. Samen met Ronny, mijn buurman hebben we deze schitterende tocht (Bishorn, 4153m) tot een goed einde weten te brengen, ook al een sein dat het met de conditie wel goed zat.

Het zoeken naar oplossingen voor overnachting begon ook vruchten af te werpen. Ik ontdekte dat in 2006 de Julier Hospiz opnieuw was geopend en men bood er ook weer overnachtingen aan. Gelegen op de Julierpas was dit een godsgeschenk op onze route. We hadden nu nog één probleem: wat doen we als inloop? In principe stond er de eerste echte dag meteen de beklimming van de Piz Lagrev op de planning en 1360m klimmen als inloopwandeling was van het goede teveel. Geert had trouwens nog geen enkel idee hoe het werkelijk met zijn conditie en fysieke paraatheid stond. Een verblijf samen met Sabine, zijn nieuwe liefde in juni in St.-Moritz bracht wel wat duidelijkheid: van zeer moeizaam de eerste dag, slaagde hij er toch in om 900m klimmen af te werken op één dag. Dit was nog niet voldoende om een hele week mee te kunnen en het ontbrak hem ook nog aan een zware rugzak, maar het was zeker bemoedigend als je wist van waar hij was gekomen. Hij had nog 2 maanden om te trainen… Zoals vaak loste het probleem zichzelf op. Toen ik net na onze deugddoende gezinsvakantie in het Zillertal begon rond te mailen en te bellen om de overnachtingen te reserveren, diende zich een nieuw probleem aan. Volgens onze planning zouden we op maandagavond logeren in de Julier Hospiz. Maandag bleek echter de wekelijkse sluitingsdag te zijn, er brak dus een schakel in onze ketting. Tot Kathleen op het eenvoudige maar niet minder lumineuze idee kwam om de hele tocht gewoon om te draaien. Het idee was nooit in ons opgekomen omdat we de Piz Kesch echt als de kers op de taart zagen aan het einde van de week. Nu zou het de eerste top worden maar we hadden dan wel de vrij makkelijke aanloop naar de Es-chahütte als inloopwandeling. Op die manier werd de tocht ook automatisch een dag langer en hadden we geen overnachtingproblemen meer. Het reserveren van de andere hutten was geen probleem. Ik werd aan de telefoon heel vriendelijk te woord gestaan door de respectievelijke Hüttenwirt van de Es-chahütte en de Jenatschhütte. De eerste was zelfs heel geïnteresseerd wat we juist wilden gaan doen en bood al meteen touw ter beschikking om Piz Kesch te beklimmen.

Ondertussen was onze derde kompaan van 2004 Fried nog even in beeld gekomen. Fried had na 2004 de liefde van zijn leven leren kennen en was druk bezig aan zijn tweede leven, nu met vriendin en twee leuke dochters. Niettegenstaande dat was hij wel steeds uitgenodigd om aan deze tocht deel te nemen en even zat het er ook wel in dat hij dat samen met Sandra ging doen. Problemen met verlofregeling strooiden echter roet in het eten en we bleven met z’n 3 over. De startdatum naderde en het aftellen was begonnen. Er stond voor Kathleen en mij nog één ultieme trainingstocht op het programma. Op vrijdag 10 augustus 21u stonden we samen in Bornem aan de start van onze 3^e Dodentocht. En op zaterdag 11 augustus om 14u02 waren we terug in Bornem na 17 uur 2 minuten en 100 km. Conclusie: de conditie was ok, nu nog even de spieren laten rusten. Er komt nog wel wat organisatorisch werk bij kijken om de 3 zonen te huisvesten bij ouders en schoonouders en dit terwijl we de laatste week ook nog gingen werken, er was echter geen andere mogelijkheid. Geert had het op dat vlak iets gemakkelijker. Hij had de volledige maand augustus ouderschapsverlof genomen maar zat dan weer wel met moeilijkere familiale omstandigheden. En de weersvoorspellingen? Wel, die deden echt niet mee…Het zag er naar uit dat we zeer mooi weer gingen krijgen…om naar St.-Moritz te rijden, de dagen daarna kondigde zich nat en fris aan. Niks aan te doen, we zouden wel zien wat het werd!