De kamers zagen uit op het oosten en ’s morgens werd je gewekt door een stralende ochtendzon: een prachtige remedie voor al wie dan al last zou hebben van een ochtenhumeur ;). Het beloofde weer een schitterende dag te worden en de vooruitzichten waren goed tot zeer goed. We besloten om de Zillertal Actif Card aan te schaffen voor 6 dagen. Op die manier konden we gedurende 6 opeenvolgende dagen elke dag 1 kabelbaan gebruiken over het volledige Zillertal. En je mag gerust zijn, er zijn er voldoende om minstens 6 dagen te vullen! De kinderen gingen gewoon gratis. We reden deze morgen met de auto tot het dalstation van de Finkenberger Almbahn. Het was er een drukte van jewelste want recht tegenover dit gebouw was de festivalweide waarop de volgende dag het bewuste afscheidsconcert van de Schürzenjäger werd gehouden. Voor ons volslagen onbekend maar aan de voorbereidingen te zien, waren wij wel de aliens… De helft van de ondergrondse parking werd afgesloten om een gigantische rode-kruis-post te bouwen. Aan de kassa kochten we onze “abonnementen” en we stapten de “bakjes” in. De lift bestond uit twee delen met een overstap tot gevolg. Niet veel later stonden we boven op Penkenjoch, 2095m hoog boven het Zillertal.
De eerste meters vertrok Ferre weer vol goede moed op zijn korte beentjes maar het traject was hem niet genadig. Omwille van het skigebied waarin we zaten waren het veelal brede en soms steile wegen en die waren niet echt geschikt voor hem. Dan maar in de draagzak, het plezier droop er nog niet direct af maar na enkele minuten stopte het gezeur en ging het over in:” Kijk eens papa”. Ons eerste doel was de Wanglspitze, een berg in de buurt die aan de achterkant volledig werd ingenomen door de “150”, een reusachtige kabelbaan voor …150 personen. Hakverwege de beklimming stond een koeiestal en een kleine hut, een prima plaatsje om wat te rusten en iets te eten.
Jens kon niet echt genieten van de stop, hij werd achtervolgd door ingebeelde wespen…
We hadden nog 150m te klimmen tot de top en het duurde dan ook niet lang of het Gipfelkreuz was veroverd.
De nodige stempels werden op de bijhorende stempelkaarten gedrukt en dan konden we genieten van het uitzicht. Aan de ene kant strekte het Tuxertal zich uit terwijl aan de andere kant de verschillende zijdalen van het Zillertal met hun bijhorende “Speichers” zich lieten aanschouwen.
We zochten de achterkant van de berg op om even uit de wind te middagmalen. En of het smaakte!
De jongens begonnen na de boterhammen met de bouw van een eigen steenmannetje, geïnspireerd door het hoopje stenen op de top. De werken vorderden al snel en buiten de duik die Ferre maakte omdat zijn steen te zwaar was, was het best leuk!
Volgens de kaart moesten we een stukje afdalen aan de achterkant om dan rechts een padje te volgen in de richting van de volgende Alm. Hoe we ook zochten, er was aan de rechterkant geen pad te bespeuren. We konden de boerderij in de verte zien liggen en besloten dan maar om de kortste weg tussen twee punten te nemen. Hoe moeilijker de ondergrond, hoe beter Ferre er mee overweg kan: zijn korte beentjes hebben het moeilijkste stuk zelf afgehaspeld!.
De kleine vallei naar de alm lag er warm en verlaten bij. De alm zelf bestond uit een oude schuur aangevuld met 3 reusachtige nieuwe stallingen.
Van hier uit hadden we weer een mooi en breed pad onder onze voeten. Omdat het echter voor wagens was gemaakt, daalde het slechts langzaam en zorgde de vele bochten en kronkels voor heel wat extra afstand. Het was al een heel eind in de namiddag toen we de Mittertretalm bereikten, het laagste punt van onze tocht. We hadden wel de keuze: ofwel links om de berg stappen en aan het Mittelstation van Penkenjoch uitkomen, ofwel opnieuw 250m te klimmen naar Penkenjoch zelf. Het inschatten van de lengte van alternatief 1 was moeilijk, daarom werd voor de tweede optie gekozen. Het viel echter niet mee om nog op het einde van de dag de kinderen te motiveren voor een extra uurtje klimmen…
Dag 4: Zaterdag 21 juli: Ahornbahn – Edelhütte 2238m – Popbergnieder 2451m
De dag kondigde zich weer aan met een ferme zonnestraal in het gezicht toen Kathleen de gordijnen opentrok. Zoals elke ochtend lag de “Wereldkrant” op de deurmat, de volgende dagen zelfs regelmatig vergezeld van lekker geurend vers brood. Je kan wel stellen dat we in de watten werden gelegd door de Sonnenschein bewoners!
Vandaag gingen we in Mayrhofen met de grootse gondel uit het Zillertal tot 1965m. We parkeerden de wagen net als vorige keer even buiten het dorp en haastten ons dan naar het dalstation om de eerste gondel te halen.
Voor de kinderen was het even wennen om te moeten rechtstaan in een kabellift, zeker Ferre was er niet erg gerust in. Boven aangekomen hielden we een collectieve zonnecrèmesmeerbeurt alvorens de tocht aan te vatten. Een overzichtskaart gaf een mooi beeld van wat ons te wachten stond.
Even voorbij het bergstation was een prachtige “poort” gebouwd die de grens van een natuurgebied aangaf: dit was echt langs de grote poort de Alpen binnenwandelen. Ferre had weerom niet echt veel zin om al in de draagzak te gaan zitten: “ ikke zelf stappe” was niet uit de lucht. Kathleen, Arne en Jens liepen voorop en Ferre en ik sloten de rij. Het was een mooie panoramaweg langs de bergflank en al vlug konden we in de verte de hut zien staan. Na een uurtje stappen, besloten we toch maar om Ferre te “plaatsen”, tegen zijn zin maar dat duurde gelukkig niet lang.
Net voor de middag arriveerden we aan de Edelhütte, het was er een gezellige drukte en we zochten een plaatsje hogerop in het gras om onze picknick op te eten. De huttenkat kwam ons nieuwsgierig tegemoet en daar had Jens het niet echt op!
Ons einddoel was nog niet bereikt, we hadden nog graag een klimmetje geplaatst naar het joch: Popbergnieder genaamd. Gauw terug de rugzakken ingepakt en wij op weg. Het eerste deel leidde ons langs de koeien van de hut (er was een boerderijgedeelte met koeien, geiten, kippen,…). Het paadje door de weide veranderde al vlug in een paadje langs de rotsen en op het einde van de klim kwamen er zelfs enkele ijzeren trapjes en een aantal kabels aan te pas om de steile rotswand op te geraken. Het was best wel leuk en spannen voor de twee oudsten, ik mocht er alleen niet bij stilstaan dat ik er nog eentje op mijn rug zitten had…
Even later stonden we boven, nou ja, we moesten ons echt aan elkaar vasthouden om er niet weer af te waaien,zo’n sterke wind stond er. Arne voelde zich echt niet op zijn gemak. Het feit dat de richel boven ook amper anderhalve meter breed was, maakte het weer wat enger!
Het uitzicht maakte veel goed al was het niet de gezelligste plaats om er van te genieten. De terugweg werd dan ook al vlug, doch zeer voorzichtig aangevangen. In de afdaling werden we nog voorbijgestoken door een trio die van de Ahornspitze terukeerde en een beetje verder kwam er een heuse karavaan Japanners naar boven, allemaal mensjes (ze zijn niet echt groot…) van 50 of ouder! Onze klimoverwinning mocht gevierd worden en dit deden we met een lekker drankje op het huttenterras. Mama’s frisse pint moest er door een welgemikte slag wel al na één teug aan geloven, zonde van het bier…sindsdien drinkt ze alleen nog maar halve liters, die glazen staan veel steviger op hun voet!
We namen een andere weg terug naar beneden langs een mooie boerderij en keerden zo
terug naar het bergstation van de Ahornbahn. Bij het afdalen met de bahn konden we in de verte Finkenberg zien liggen en de mensenmassa zien die op de weide was samengetroept voor de Schürzenjäger, indrukwekkend! We wandelden beneden nog even door Mayrhofen. Heel het dorp stond op zijn kop en elke bus die in de richting van Finkenberg vertrok werd belaagd door honderdden fans die nog een plaatsje zochten zodat ze de weg naar boven niet te voet hoefden af te leggen. Het leek wel Werchter…
’s Avonds posteerden we ons op één van onze 3 balkons met het idee om iets van het concert op te vangen, helaas droeg het geluid niet tot onze woning. Alleen de passerende mensenmassa en de camping op de weide naast de woning gaven aan dat er iets gebeurde.
Dag 5: Zondag 22 juli: Hainzenberg – Gerlossteinbahn – Gerlossteinwand (2166m).
De nieuwe dag kondigde zich bewolkt aan. Voor het eerst sedert ons verblijf werden we niet gewekt door felle zonnestralen, het was echter droog en het wolkendek hing nog hoog, dus we gingen op stap! Op de planning stond een tripje richting Hainzenberg om daar met onze Zillertal Active Card de Gerlossteinbahn te nemen en te klimmen naar de Gerlossteinwand. In juni was er op die wand een splinternieuwe klettersteig geopend en ik wilde wel een kijkje gaan nemen, we zouden zelf dan naar boven gaan via de “afdaalweg”. De kabelbahn was een heuse ouderwetse tandembahn!
De wand zag er in werkelijkheid nog spectaculairder uit dan in het foldertje waar hij omschreven wordt als moeilijkheidsgraad C-D, wat toch inhoudt dat er enkele overhangen dienen overwonnen te worden. Niet echt iets om alleen te proberen, dus mijn klettersteigmateriaal bleef in de auto.
Ondanks de bewolkte hemel hadden we al snel een prachtig zicht op het laagste gedeelte van het Zillertal:
De klim nam bijna 2 uren in beslag en boven was het winderig en kil maar de zichten waren heel spectaculair en het houten Gipfelkreuz was weer een overwinning!
Arne vulde plichtsgetrouw het Gipfelbuch in, alleen bij de stempeldoos kwam er een teleurstelling, er was wel een stempel maar er stond geen profiel of afdruk meer op…Leg dat maar eens uit aan je 3 zonen…
We aten onze boterhammetjes in de kou en begaven ons via de achterkant en een ander pad terug naar beneden. Hoewel de wolken dreigden en we het in de verte duidelijk konden zien regenen, zijn we gespaard gebleven van het hemelse nat. We kwamen terecht in een volledig verlaten landschap met nauwelijks vindbare paden en stenen en rotsen in alle mogelijke eigenaardige kleuren en vormen. Het pad bracht ons verder naar een oeroude bergalm die al eeuwen geleden was gebouwd en al meer dan 100 jaar door dezlfde familie werd uitgebaat: de Kotahornalm.
Er was een gezellig overdekt terras buiten waar ze in betere weersomstandigheden een hele meute volk konden plaatsen! De Franziskaner smaakte er heerlijk!
Een hoop orchideeën en koeistront later bereikten we een volgende boerderij, dit was de nieuwe alm.
Om zo even later terug bij het bergstation van de bahn te arriveren. We waren nog maar 50m van het gebouw verwijderd toen het begon te regenen. Van geluk gesproken!
Terug in de thuisbasis aangekomen maakten de kinderen een prachtige tekening in 5 delen voor Juliette die de volgende morgen terug richting Amsterdam en de tweeling vertrok. En of ze er blij mee was. Ze beloofde om er een mooie plaats voor te kiezen om ze op te hangen in de woning bij haar definitieve terugkeer. We komen zeker terug kijken!!
1 opmerking:
Schitterende foto's en verslag. Ik had natuurlijk niets anders verwacht.
Een reactie posten