Skifahren!! Donderdag 7 februari 2008

Vandaag de laatste dag op de latten... De ochtend opent nat en betrokken, het had flink geregend beneden dus...verse sneeuw!! De barometer stond sky high dus de zon zou wel vlug komen zeker? Vandaag geen les meer, niet dat we ons al volleerd skier wanen, verre daarvan, maar vandaag gingen we met de families samen skien op de Ahorn boven Mayrhofen. Op die manier konden we ook onze eigen kinderen eens aan het werk zien! Robin en Ilja moesten in de voormiddag nog naar school dus zij kwamen achter met Juliette. Heiko vertrok alvast met ons. De skies gingen in de wagen en weg waren we, het was net half negen geweest. Amper volk op de parking, dit was duidelijk iets anders dan de Penken! De gondel voor 160 personen trok ons naar boven. Al snel verdwenen we in de wolken en het optimisme dat we er misschien wel boven zouden zitten werd ook al snel de grond ingeboord. Alles zag prachtig wit, dat wel, maar je zag geen verschil tussen sneeuw of lucht. Toch maar de skies ondergebonden en weg waren we. Het was echt blind skien, we volgden Heiko maar de laatste van het groepje zag niet eens de eerste skien. Je kon ook je eigen bochten niet zien en Kathleen smakte al snel tegen de grond. Dit was niet echt fijn skien... Er was wel een prachtig nieuwe zetellift neergepoot voor 8 personen maar koud dat het was! De sneeuwvlokken gierden in het gezicht en we konden nauwelijks praten door bevroren wangen. Werd het al niet wat lichter?? We bleven er in geloven! Na een uurtje kropen we bevroren van de kou de Ahornhutte binnen voor een warm drankje. Het zicht tijdens het skien was al net iets beter geworden. We deden nog enkele keren de mooie brede (althans dat vertelde Heiko, we hadden het nog niet kunnen zien) blauwe piste en verbaasden ons hoe goed de kinderen er mee weg waren. Ook Jens die de eerste dag heel wat last had ging nu vlotjes naar beneden op zijn kleine ski's. Het klaarde even een beetje op en we besloten om een grotere uitdaging op te zoeken, een heuse rode piste met de kinderen. De verse sneeuw lag nog in pakken op de piste en maakte het niet altijd makkelijk maar wel leuk. Ik draaide nog enkele keren te fel in en ging tegen de grond maar het was een zachte landing uit bijna stilstand. Verder ging het prima, Jens deed het wel wat trager maar echt wel goed, Arne die zat op de hielen van Heiko. We keerden terug via de oude stoeltjeslift en Kathleen die even langer bleef zitten om zo 2 gevallen snowborders te kunnen ontwijken, kon niet meer uit de lift omdat die al te ver was. Arne sprong er nog uit maar het was best wel hoog! De technicus kon er niet echt mee lachen en liet de lift nog even verder draaien zodat Kathleen via een metershohe sneeuwberg kon uitstappen, dan wil een mens al eens voorzichtig zijn...
De wolken trokken terug dicht en in de aanloop naar het restaurant was het zicht weer nul. Na het eten kwam ook Juliette en de kinderen erbij en de zon begon nu echt wel wat moeite te doen. Buiten ontwaarde de schoonheid van deze piste voor ons en gretig namen we er gebruik van. Heiko timmerde nog wat aan onze stijl en dat had echt wel goede gevolgen, het gevoel was super!! Veel te snel was de namiddag voorbij en we sloten af met een Weizen in de Ahornhutte. De familie Lapp ging nog de dalafdaling doen maar dit was voor ons en de kinderen nog wat hoog gegrepen en met spijt, wetende dat het er op zat, trokken we naar beneden. We leverde het materiaal in bij de skischool in Finkenberg en beloofden terug te komen.
Daarna was het inpakken geblazen want morgen zitten we een dagje in de auto richting Wechelderzande...

De skivakantie voor het volgende jaar is al geboekt, we zijn serieus hard gebeten door deze microbe. Het was een geweldige week en we staan nog steeds verstomd wat een mens kan leren op zo'n korte tijd. Morgen verlaten we Heiko en familie. Niet zonder ze hartelijk te bedanken voor weer een prachtig verblijf met een enorme gastvrijheid en vriendschap voor het leven. Nog 5 maanden en we staan hier terug, deze keer in korte broek en met de rugzak. Auf Wiedersehen!!