Skifahren!! Woensdag 6 februari 2008

Vandaag een dag met verschillende gezichten, letterlijk en figuurlijk. De dag opende halfbewolkt en het had lichtjes gevroren ten huize Heiko. Door het wat latere uur, vooral voor de kinderen, hadden we deze keer toch maar de wekker gezet. Er begon al wat routine te komen in het ochtendritueel voor een dag skien. Eigenaardig...als we in de zomer ons klaarmaken voor een fikse dagtocht dan staan we binnen het kwartier gepakt en gezakt en durf ik mijn hand in het vuur steken dat we niks vergeten zijn...maar dit is een totaal ander soort verlof met zijn "eigen organisatie". Het was helemaal niet druk aan de lift, zo hebben we het graag en we wrongen ons aan de skischool in de skischuhe. Mijn benen beginnen ondertussen alle kleuren van de regenboog te vertonen door het steeds maar drukken tegen de schoenen om de ski te sturen. Ik weet niet of het aan de schoenen of aan mijn benen ligt...het doet geen pijn maar het ziet er niet uit... Arne en Jens worden afgezet in de gezellige "gelagzaal" van de hut en wij binden meteen de latten onder voor wat opwarming en sneeuwgevoel op de babypiste. Geen verse sneeuw vandaag en het ligt wel wat harder dan gisteren, voor een beginner weer wat moeilijker om aan te passen. Door het rondkijken waar Kathleen ergens was, donder ik gelijk ook nog van de babylift...niet echt een goed begin van de dag...zeg het aan niemand verder! Om 10u was het terug verzamelen geblazen. Vandaag waren we met 6, er was een nieuwkomer bij die al eens een jaar geskied had en dan een jaartje hadgeslagen, ik zou hem nog dikwijls tegenkomen... Fredi had eerst wat oefeningen uitgedokterd op de blauwe piste en probeerde ons ook parallelskien bij te brengen, hiervoor heb je juist snelheid nodig en dat lag dikwijls moeilijk omdat we dan het gevoel van controle verloren. Na de oefeningen maakten we de afdaling aan de andere kant met gecombineerde blauwe en rode stukken tot Horberg, dan weer de lift van de Tappenalm en dan de blauwe piste naar beneden waar we even hald hielden aan de Grillhofalm om bij te tanken. W eindigden de voormiddag met de Nordhangbahn tot plaats van vertrek. Alsof het afgesproken was kwam de familie Lapp ook net boven en we trokken samen naar de Penkentenne voor een natje en een droogje. Onze Fredi wilde weer om 13u vertrekken, dus we moesten een beetje voortmaken. De kinderen hadden ondertussen ook al enthousiaste verhalen en het was fijn te horen dat ze het ook leuk vonden.
Klokslag 13u stonden we er allemaal en ook de zon was volop van de partij. Inmiddels had ik al van vriend Jan vernomen dat in Arlberg alle liften gesloten waren wegens sneeuwstorm, hoelang zou de zon nog schijnen? We deden terug onze gekende afdaling maar Fredi slaagde er altijd weer in om andere stukken te ontdekken zodat het deze maal bijna volledig rood naar beneden was. De rest was nagenoeg hetzelfde als in de voormiddag tot aan het beginstation van de "150 tuxer", een reusachtige gondel die 150 mensen in een mum van tijd op 2500m brengt. De rode piste had ik goed overleefd, al had onze "nieuwe Duitser" me al wel een tuimelperte opgeleverd. We trokken nu naar een heel nieuw stuk richting Rastkogel en deden een prachtige lange blauwe piste tot helemaal aan het eindstation van de Rastkogelbahn. Er zaten onderweg al wel heel wat bobbels in de baan, zeker op de snelle stukken en dat maakte het soms wel spannend om overeidn te blijven. Daarna trokken we terug met de zetellift naar boven om via een rode piste naar beneden te gaan. Ondertussen was ons zonnetje volledig verdwenen, stond er een ijzige wind en was het aan het sneeuwen. Geen geweldige condities voor deze piste en het slechte zicht koste me al vlug een valpartij doordat ik net naast de piste in de diepsneeuw terecht kwam. De twee volgende tuimelpertes schrijf ik weer op naam van onze oosterbuur, die een vrij roekeloze stijl aan de dag bracht. Niet echt tevreden kwam ik beneden aan. Onze tijd geraakte op en we gingen terug naar de gondel om die weer naar beneden te nemen, de afdaling met een stuk zwart was nog net te hoog gegrepen. Het weer aan deze kant van de berg was nu heel slecht en niemand vond het erg dat we ons met de lift uit de voeten maakte. Plotseling hoorden we mama en papa roepen: Arne was met zijn groepje ook helemaal op toer gegaan, geweldig! Het was al na drieen toen we weer op Penkenjoch stonden. We zochten elkaar op en de kinderen deden hun verhaal. OOk Jens zat nu al op de blauwe piste, hij vond het geweldig! We namen afscheid van Fredi, misschien zagen we hem wel eens terug in de zomer als we aan de Kaslerhutte zouden geraken. We moetsen al het materiaal nu mee naar onderen nemen want morgen gaan we skien op de Ahorn! Ik kijk er al naar uit om weer eens een ander stuk te kunnen doen.
Tot morgen!