Vrijdag 25 juli 2008
Ik had al langer plannen gemaakt om samen met Heiko een top te beklimmen in "hun" Zillertal. Hij leerde ons skiën, dus ik ging hem toppen leren beklimmen, nou ja, hij moet het natuurlijk wel zelf doen :)
Eerst hadden we aan de Rastkogel gedacht maar door het feit dat we elke morgen (tenminste als het mooi weer was) met een prachtig zicht op de Ahornspitze opstonden, groeide de aantrekkingskracht van die berg met de dag. We hebben wel enkele malen de plannen moeten wijzigen door de wispelturigheid van de weergoden, of was het de berg die zich niet zo maar aan ons wilde onderwerpen...?
De beklimming is in normale omstandigheden niet zo moeilijk maar door de sneeuw van de afgelopen dagen op deze hoogte wisten we niet echt wat ons te wachten zou staan.
De bedoeling was om samen met Heiko de vroege "shift" te doen, Juliette, Kathleen en de kinderen zouden dan later naar boven komen en ons opwachten aan de Edelhütte als we terugkwamen. Rond 8u45 namen we de grootste kabelbaan van Oostenrijk. Het verschil met de winter was wel groot, er waren nu banken gemonteerd en zelfs een heuse koffiemachine!
De lucht was stralend blauw toen we bovenkwamen en we smeerden ons vlug nog een beetje in, en dan op pad. De bewegwijzering geeft een goeie 1.5 uur aan tot de hut. De kabelbaan gaat tot 1965m en de hut ligt op 2238m, dus maar een kleine 300m tot aan de eerste halte.
Nee, de Ahornspitze is geen vulkaan...:-) De berg keek ons nors toe en vertoonde al vlug een rookpluim om ons af te schrikken, het verdampen van het smeltwater en de hoge luchtvochtigheid zorgde er voor dat er nog vlug wolken gevormd werden.
Het zicht op het Zillertal is schitterend vanaf dit wandelpad.
Al snel komt de hut in het vizier en na 50min stevig doorstappen, stonden we op het terras.
De Karl von Edel Hütte zoals de volledige naam eigenlijk is, is gebouwd in 1889 en is eigendom van het DAV, sectie Würzburg. Er zijn ca 82 slaapplaatsen en ze is bewirtet van midden juni tot einde september. De Huttenwirt Sigi (Siegfried) verwelkomde ons en zeer toevallig zaten de buren van Heiko ook al gezellig van het zonnetje te genieten op het terras. Zij hadden een vroegere lift genomen.
We bevroegen ons bij Sigi over de omstandigheden op de berg en hij keek bedenkelijk. Afgelopen dinsdag lag er nog tot 15cm sneeuw aan de hut. Een probleem-vrije beklimming wilde hij pas over een 4-tal dagen garanderen. Heiko en ik wisselden enkele woorden en blikken van verstandhouding, zolang gingen we niet wachten, we zouden het wagen en op het moment zelf wel beslissen of het kon of niet.
We wierpen nog een blik in het zonnige dal onder ons en vertrokken richting top.
Al snel werden we met plekken sneeuw geconfronteerd. Heiko's schoenen waren niet echt van hoogalpiene makelij, maar zijn glij-ervaringen hielpen hem om stevig op de benen te blijven.
Het zicht naar de top werd steeds grijzer en dreigender, het was echt of de berg er geen zin in had. Ik zeg altijd: "men beklimt geen berg, de berg laat zich beklimmen, als hij dat wil...".
Het oorspronkelijke pad over de westgraat is al een tijdje gesloten wegens gevaar op steenslag. Het nieuwe pad loopt naar een hoger gelegen stuk van de Popbergschneide om op een hoogte van ongeveer 2640m langs deze graat verder naar de top te gaan.
Op de Schneide halen we enkele andere klimmers in... Van hieraf wordt het heel wat moeilijker. De "nieuwe weg" is niet echt een uitgewerkt pad, eerder een spoor aangelegd met geschilderde markeringen maar met de sneeuw zijn die heel moeilijk terug te vinden.
We staan al snel aan een stuk dat eerder op een muur dan op een pad lijkt. De handen komen er aan te pas en de rotsen zijn nat, glad en steil. Een lichte twijfel steekt een eerste keer de kop op...maar we zetten door. We hebben een andere klimmer voor ons als mikpunt en proberen ongeveer dezelfde route te doen al is dat moeilijk. Elke steen stelt je tot een beslissing: ga ik links of rechts, telkens weer keuzes maken, soms zelfs even terugkeren.
Achter ons krijgen we een mooi zicht op de Popbergschneide, dit is de laatste schneide als je van de Kasseler Hütte via de Siebenschneidweg naar de Edelhütte stapt. een tocht die naargelang de weersomstandigheden en de conditie van de wandelaar 7 tot 10 uur in beslag neemt. deze weg is een onderdeel van de Berliner Höhenweg.
Na heel wat klauterwerk op de rotsen en de sneeuwresten komen we op de zuidtop aan, volgens de kaart zou dit het hoogste punt zijn (2973m) al is dit zeer moeilijk te zien. Het Gipfelkreuz staat echter op de noordtop en een berg beklimmen zonder het kruis aan te raken, dat kan nu eenmaal niet... Tussen de twee toppen ligt een verraderlijk richeltje beveiligd met enkele kabels.
Eindelijk boven! Niet dat het lang had geduurd maar door de concentratie was het toch wel heel intens. De wolken rond de top ontnamen spijtig genoeg de mooiste beelden, af en toe gingen de gordijnen links of rechts een beetje open, we waren echter te blij om hier over te zagen :)
In de Stempelstelle werd een kaartje van Alpenfreaks achtergelaten... en wat lege, achtergelaten chocoladepapiertjes ruimde ik op en stak ze in mijn rugzak. Nooit zal ik begrijpen waarom mensen die de moeite doen om tot hier te komen en al dit moois te aanschouwen, toch vuiligheid en afval moeten achterlaten...
Even een blik op het Zillergründl en de Speicher...
en dan natuurlijk de onontbeerlijke Gipfelfoto. De fotograaf van dienst kwam er voor uit Denemarken!!
In de richting van het Zillertal werden ons weinig beelden gegund, dit was een schaarse opklaring. Later vernamen we dat op hetzelfde moment Alpenfreaker Bernie op de Brandberger Kolm stond, toch wel een geweldig toeval!
Heiko in actie op het richeltje bij de terugweg.
Een blik richting Brandenberger Kolm. Als je goed kijkt kan je Bernie zien staan :)
Een trosje rondbladige gentianen met winterjasje aan. Zeg nu nog dat bloemen geen warmte geven...
De afdaling die me een beetje schrik inboezemde door de gladheid verliep eigenlijk heel soepel. Hier kon ik Heiko niet meer bijhouden. In het klimmen had ik voordeel van mijn conditie, maar bij het dalen nam zijn 40-jaar ski-ervaring duidelijk de bovenhand!
Eens we wat gedaald waren, kwamen we weer onder de wolken onderuit en werd het zicht weer mooier, toch een blijk dat de berg niet echt tevreden was met zijn nederlaag? :)
We bereikten terug de hut tegen 14.00u. De hele familie kwam ons al tegemoetgelopen om ons te feliciteren. Wat een warm onthaal! We dronken een biertje bij Sigi, het terras zat nu afgeladen vol en ze hadden handen te kort voor de bediening.
We keken nog een laatste keer om...
...en daalden met de hele groep al zingen naar de Ahornbahn. De "Historie van een kleine chinees" galmde in een 9-koppige canon door de Zillertaler Alpen.
We namen nog een laatste rustpauze aan het kunstmatige meertje net voor het bergstation, de kinderen leefden zich uit met zand, steentjes en water. De koeien buiten de omheining (jawel! hier zaten de mensen in een weide...), keken verbaasd naar al dat jonge geweld.
Nog een laatste groepsfoto in die geweldige gondel alvorens naar de bewoonde wereld af te dalen. We sloten de avond met één van de gezelligste familie-BBQ's in jaren, opgeluisterd door optredens van de kinderen in een zelf in elkaar geknutselde show.
En de zon ging al veel te vlug onder, vurige wolken spuwend in de richting van de onttroonde Ahornspitze. Elke morgen als Heiko nu opstaat en elke avond als hij thuiskomt van het werk en een blik door het raam werpt in oostelijke richting, dan zal het getoonde beeld van deze berg een andere betekenis gekregen hebben. Hij heeft echter het voorrecht hem nagenoeg elke dag te kunnen aanschouwen, wij doen het met foto's en schitterende herinneringen die we een beetje proberen te verwoorden en verbeelden in verslagjes zoals dit. Maar geloof me, zij die het niet kennen...in werkelijkheid was het nog zoveel mooier!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten