Zaterdag 19 juli 2008
De weersverwachtingen zijn nog eens prima en we hadden gepland om vandaag iets samen met Heiko, Juliette, Robin en Ilja te doen. Nadat zij ons de beginselen van het skiën hebben aangeleerd, wilden wij wel als wederdienst de beginselen van het familiale bergwandelen uit de doeken doen. Robin en Ilja hadden splinternieuwe bergschoenen gekregen en die moesten toch eens deftig ingewijd worden.
De keuze van de startplaats mochten zij bepalen en het werd Finkau nabij Gerlos. Finkau is een prachtige alm gelegen net voorbij Gerlos en voorbij het stuwmeer. Je rijdt met de wagen voorbij Gerlos en net voor de tolweg sla je links af en rij je onmiddellijk weer rechts onder de brug. Even verder staat een splinternieuwe skilift, daar rij je voorbij en dan volg je de smalle asfaltweg voor ongeveer 5km. De weg is echt maar 1 auto breed en hier en daar zijn er strookjes om tegenliggers te laten passeren. Even later kom je dan aan de Finkau-alm aan met een reusachtige parking ervoor waarvoor wel 3.5 euro parkeergeld gevraagd wordt. Dit geld krijg je bij een consumptie echter terugbetaald.
Heiko en Juliette kenden de alm van enkele namiddaguitstapjes en het is er zeer gezellig toeven met heel wat leuke attracties voor de kinderen.
Vandaag waren we echter niet gekomen voor de speeltuigen op de eerste plaats, we gingen stappen!
Het doel was om een stuk in het Wildgerlostal te trekken, Finkau lag op 1420m, een beetje verder had het de Drisslalm op 1583m en helemaal op het einde van het dal de Zittauer Hütte op 2328m. Dit leek ons wel wat ver voor Ferre maar we gingen wel zien. Het weer was mooi en we waren op tijd weg.
De schoenen werden stevig vastgesnoerd en met een rotvaart trokken de kinderen er vandoor, eerst voorbij het meertje van Finkau en dan via het bos en een zeer steil pad langs verschillende uitkijkpunten voor de aanwezige watervallen.
Even later bereikten we de Drisslalm die een beetje verscholen langs de linker kant van het dal ligt. Net voor de alm waren we het Nationaal Park Hohe Tauern binnengestapt.
Het dal wordt hier heel wat breder met bosrijke hellingen afgewisseld met alpenweiden en een riviertje zoekt kabbelend zijn weg naar het meertje beneden. Ferre had al vlug een nieuwe grote supporter gevonden en was niet meer bij Heiko weg te slaan, het verschil in pas was gigantisch…
Het pad bleef hier breed omwille van het feit dat er achteraan het dal een goederenliftje naar de hut was en deze weg met de jeep als bevoorradingroute diende. Verder waren er ook heel wat koeien in het dal. We vorderden beter dan gedacht en niemand sprak eigenlijk van stoppen. Het dal eindigde als het ware aan een rotsmuur vanwaar een prachtige waterval haar weg naar beneden zocht.
Gedaan met het brede pad, het werd nu echt wel klimmen, soms over grote rotsblokken en er kwamen hier en daar zelfs wat kabels aan te pas. Op 2185m hoogte splitste de weg: rechts kon je via de Keeskarscharte naar het Schonachtal en rechtdoor was de weg naar de Zittauer Hütte.
We klommen verder, zelfs een verlaten sneeuwveld kruiste ons pad en long en oud maakte van de gelegenheid gebruik om zich eens flink te laten gaan, nietwaar Juliette?
Eindelijk kwam in de verte de hut in zicht, ondertussen was ons groepje in twee gesplitst, de 4 grotere kinderen waren samen met Juliette en mezelf voorop, Kathleen, Ferre en Heiko lagen een heel stukje achter omdat Ferre’s korte beentje toch wat trager deden op de rotsbeklimming.
Om 14u waren we aan de hut aangekomen, we zochten een mooi plekje uit om te zitten bij het water en wachtten op de rest van de groep. Ferre werd luid aangemoedigd en met groot applaus onthaald voor deze prachtige prestatie: 900m geklommen en nog net geen 4 jaar oud!
De Zittauer Hütte is prachtig gelegen aan de Unterer Gerlos-See en omgeven door de Rosskopf (2845m) en de imposante Reichenspitz (3303m).
Juliette trakteerde de kinderen op chocolade voor de mooie inspanning en de rest van de knapzak werd aangesproken, genietend van deze prachtige omgeving. De Zittauer Hûtte is één van de weinige hutten die eigendom is van het Östenreichiser Alpenverein, sectie Wansdorf en is gebouwd in 1901 en vernieuwd in 2000-2001. Ze biedt plaats aan 66 personen in Lager en is open van half juni tot eind september. Het winterraum heeft 10 slaapplaatsen.
Na een uurtje genieten, trokken we terug naar beneden, nu hadden we het zicht op het mooie dal voor ons.
Om 16u30 bereikten we de Finkau-alm, nadat ik Ferre nog enkele kilometers in mijn nek had gedragen maar dat verdiende hij wel na deze dag. De kinderen leefden zich nog naar hartelust uit op de diverse speeltuigen.
En de wat “ouderen” genoten na bij een biertje of ander lekkers. Een geslaagde dag alweer met prachtig gezelschap in een schitterende omgeving.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten