Donderdag 24 juli 2008
Na een aantal dagen van minder goed tot slecht weer, waren de voorspellingen weer positief. Het zou een droge dag worden en na de middag zou het moeten opklaren. Dit opbeurend nieuws in gedachte besloten we het Stillup Tal te gaan verkennen.
We vertrokken 's morgens met de wagen en reden via het grondstation van de Ahornbahn naar de achterkant van Mayrhofen. Na de eerste steile bochten staat de Mautstelle. Een vriendelijke volslanke dame verzoekt ons 6.50 Euro neer te tellen. We vervolgen onze weg die bochtig door de bossen naar boven klimt, soms smal, soms wat breder tot we aan de parking van het Gasthof Wasserfall op 1129m de auto achter lieten.
Het Stillup Speicher strekt zich aan onze voeten uit. Je kan het niet echt een stuwmeer noemen, het is meer een groot verzamelbekken, tegengehouden door een natuurlijk gebouwde dam (niet van beton). Het bekken is reeds in 1966 aangelegd als onderdeel van het totale waterkrachtproject in het Zillertal. Op deze bewolkte morgen straalde het een oorverdovende rust uit, een gevoel dat we de hele dag zouden vasthouden.
De dalweg loopt nog verder tot aan de goederenlift naar de Kasseler Hütte en spijtig genoeg heeft men nog niet de moeite gedaan om een mooi wandelpad aan te leggen even verder dan de asfaltweg. Er zit niets anders op dan deze weg te nemen, hier en daar wordt wel een stukje afgesneden als de gewone weg door een tunnel gaat maar verder blijft het steeds uitkijken voor de snel voorbijrazende kleine busjes die mensen tot aan het Stilluphaus of het Grüne Wand Haus brengen.
We komen al snel aan de wondermooie waterval die haar naam leende aan het Gasthof.
Verder in het dal loopt het meertje uit op een steenstrandje waar ook de dalrivier uitmondt. De wolken geven het geheel een mystiek karakter, zelfs bij dit weer kan je mooie plaatjes schieten. We zien geen andere wandelaars.
Een prachtige houten wegwijzer vertelt ons dat we het gebied van de Zillertaler Hauptkamm binnentreden, hier verlaten we eigenlijk de echte bewoonde wereld.
Even verder wordt het dal plots erg breed, we zitten nu op 1190m en komen in een totaal andere wereld van boerderijen en koeieweiden. De verschillende tinten van groen blijven mij verbazen en het is zo stil dat je bijna de koeien hoort grazen, schitterend...
Sommige weiden zijn zelfs nog afgebakend met oeroude stenen muren. Hier staat de tijd al lang stil. Het contrast met de gejaagdheid van de busjes toeristen is groot, eigenlijk passen ze hier niet. Het zijn net indringers die uit een andere tijd komen.
De volgende nederzetting op ons pad is het vrij grote Stilluphaus op 1192m gelegen. Het afval van het restaurant wordt netjes op natuurlijke wijze verwerkt.
Een oeroude stal (bouwjaar 1627) doet ons bijna denken dat we terug in de tijd zijn gestapt, alleen de speelgoedtractor op de uitgesleten houten bank geeft aan dat we wel degelijk in de 21e eeuw vertoeven.
Eén van de circa 20 watervallen tussen het begin- en eindpunt van onze wandeling.
De Waldläste, een idyllisch stalletje dat geen enkele ingenieur van ruimtelijke ordening beter zou kunnen plaatsen.
Zelfs de jonge koeien kijken ons verbaasd aan zoals alleen een koe dat kan!
We klimmen verder en verlaten de dalverbreding, even moet er heus geklommen worden op het steile asfalt...een terugblik in het dal.
Tegen de middag bereiken we het Grüne Wand Haus op 1436m hoogte. Het is er nog rustig, de meeste toeristen hebben nog geaarzeld vanwege de bewolkte start en komen later met het busje naar boven.
Zoals steeds hebben we onze knapzak bij en laten het lonkende terras achter ons. Even voorbij de Däxachalm klimmen we op een grote steen en houden onze picknick. De zon heeft het begrepen en knabbelt eindelijk gaten in de wolken.
Al etend genieten we van de ontluikende schoonheid.
Het slechte weer van de afgelopen dagen heeft er wel voor gezorgd dat de omliggende bergen door een spierwit laagje poedersuiker zijn bedekt. We herkennen hier de Grosse Löffler (3379m), op de vorige foto's zag je ook de Keilbachspitze (3094m).
We nemen ruim onze tijd maar moeten uiteindelijk toch terugkeren. De houten "brugjes" helpen Ferre bij het leren van "Trittsicherheit" en "Schwindelfreiheit". Twee zaken van levensbelang bij het volstrekken van bergtochten.
We blikken nog een laatste keer achterruit, de roep om hier te blijven weergalmd door het dal in de ijzige stilte van de frisse wind komende van deze machtige wachters...
Stilleven...
We bereiken terug de uitgestrekte grasvelden.
En Ferre die absoluut een koe wilde "haaien" zoals hij het zei...
Zo komen we al gauw terug bij het spaarbekken.
Zelfs het mos is hier van een schitterende schoonheid.
Als je ooit het Zillertal bezoekt dan moet je hier geweest zijn. Vermoedelijk is het bij een mooie zomerdag helaas veel drukker, maar de rust bij een wisselvallige dag is onuitgesproken. Als meer ervaren bergwandelaar spreekt de ondergrond echter minder aan. Het feit dat je in totaal 16km over asfalt loopt, steekt toch wel tegen. En dit terwijl het dal eigenlijk breed genoeg is om aan de overkant een schitterende wandelweg aan te leggen, hopelijk komt die er ooit nog! Deze weg zorgt er echter wel voor dat we niet onmiddellijk zullen terugkeren, hoe mooi het hier ook is. Anderzijds is het zeker een aanrader voor fietsers en op die manier hoop ik het een volgende keer te verkennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten