Als door een speling van het lot stonden we weer op voor de terugreis onder een stralend blauwe hemel. We aanvaardden het met de glimlach. Nooit zou de mens baas worden over de natuur, we kunnen ze beïnvloeden op lange termijn door onze verkwistende en vervuilende manier van leven maar aan het weer van elke dag kwamen we voorlopig niet aan. Het ontbijt was om 8u00 en we genoten nog na van de voorbije dagen. Verschillende delen van de tocht waren al enkele keren als een film door ons hoofd gedwaald. Het was niet makkelijk geweest, de regen had ons mentaal sterk op de proef gesteld. De fysieke ongemakken hadden soms beperkingen opgelegd, maar we aanvaardden het en waren gelukkig. Nog 940 km zaten er tussen dit avontuur en het leven van elke dag thuis, terug naar de kinderen, die we nu al elke minuut meer begonnen te missen. Als laatste stuiptrekking reden we via de Albulapas in plaats van de Julierpas en stopten nog even aan de Hospiz om een infofoldertje mee te graaien. De rest van de terugweg, tja, die kennen we ondertussen al wel: Zuricher stad, de grens in Bazel, kilometers malen in Duitsland en een hoofd vol prachtige herinneringen en 2 volgepompte geheugenkaartjes met foto’s die nooit meer mogen vervagen. Tot een volgende!
Bedankt schat om deze mooie tocht samen te kunnen doen, bedankt Geert voor de vriendschap, de steun en dezelfde gedrevenheid.
Kurt Desmedt
November 2007,
Wechelderzande
Geen opmerkingen:
Een reactie posten